Ψηφιακή έκδοση Ιανουάριος 2014
Τίτλος πρωτοτύπου Jo Nesbø, Flaggermusmannen, H. Aschehoug & Co.
(W. Nygaard) 1997 © 1997, Jo Nesbø © 2013, Eκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ (για την ελληνική γλώσσα) ISBN 978-960-566-568-5 Κατόπιν συμφωνίας με το Salomonsson Agency. Το παρόν έργο πνευµατικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Ελληνικού Nόµου (N. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήµερα) και τις διεθνείς συµβάσεις περί πνευµατικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής άδειας του εκδότη κατά οποιοδήποτε µέσο ή τρόπο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, εκµίσθωση ή δανεισµός, µετάφραση, διασκευή, αναµετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε µορφή (ηλεκτρονική, µηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκµετάλλευση του συνόλου ή µέρους του έργου.
Eκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ Ιπποκράτους 118, 114 72 Αθήνα τηλ.: 211 3003500, fax: 211 3003562
http://www.metaixmio.gr • e-mail: metaixmio@metaixmio.gr Κεντρική διάθεση Ασκληπιού 18, 106 80 Αθήνα τηλ.: 210 3647433, fax: 211 3003562 Bιβλιοπωλεία ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ • Aσκληπιού 18, 106 80 Aθήνα τηλ.: 210 3647433, fax: 211 3003562 • Πολυχώρος, Ιπποκράτους 118, 114 72 Αθήνα τηλ.: 211 3003580, fax: 211 3003581 • Οξυγόνο, Ολύμπου 81, 546 31 Θεσσαλονίκη, τηλ.: 2310 260085
Jo Nesbo
Η νυχτερίδα
Μετάφραση Ε. Παπαγρηγοράκης
Υψώθηκε στον αέρα με ολάνοιχτες φτερούγες, ύστερα έπεσε και οι φτερούγες έγιναν μια κάπα που παλλόταν τυλιγμένη σφιχτά γύρω από το κορμί ενός άντρα.
ΓΟΥΑΛΑ ————
Κ
1 ΣΙΔΝΕΪ, Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΕΝΣΙΝΓΚΤΟΝ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ άτι δεν πήγαινε καλά. Αρχικά, η υπάλληλος στον έλεγχο διαβατηρίων χαμογέλασε πλατιά: «Είχατε καλό ταξίδι;». «Καλό» απάντησε ο Χάρι Χόλε λέγοντας ψέματα. Εδώ και τριάντα ώρες είχε ξεκινήσει από το Όσλο μέσω Λονδίνου, και μετά την αλλαγή πτήσης στο Μπαχρέιν καθόταν στην ίδια αναθεματισμένη θέση μπροστά από την έξοδο κινδύνου. Για λόγους ασφαλείας, το κάθισμα μπορούσε να γείρει ελάχιστα προς τα πίσω, με αποτέλεσμα η μέση του να τον πεθάνει μέχρι να φτάσουν στη Σιγκαπούρη.Όμως τώρα η κυρία πίσω από το γκισέ δεν χαμογελούσε πια. Περιεργάστηκε προσεκτικά το διαβατήριό του με μεγάλο ενδιαφέρον. Ήταν δύσκολο να πει κανείς αν η φωτογραφία ή το όνομά του της είχε φτιάξει τη διάθεση στην αρχή. «Για δουλειές;» Ο Χάρι Χόλε είχε την αίσθηση πως στα περισσότερα μέρη του κόσμου οι υπάλληλοι στον έλεγχο διαβατηρίων θα είχαν προσθέσει ένα «σερ» στην ερώτηση, ωστόσο είχε διαβάσει ότι τέτοιες τυπικότητες δεν ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένες στην Αυστραλία. Δεν είχε και τόση σημασία. Ο Χάρι δεν ήταν συνηθισμένος στα ταξίδια στο εξωτερικό ούτε ήταν σνομπ· το μόνο που ήθελε ήταν ένα δωμάτιο στο ξενοδοχείο και ένα κρεβάτι, όσο το δυνατόν γρηγορότερα. «Ναι» απάντησε χτυπώντας νευρικά τα δάχτυλά του στο γκισέ. Εκείνη σούφρωσε τα χείλη της, παίρνοντας μια άσχημη έκφραση, και είπε με επικριτικό τόνο: «Γιατί δεν υπάρχει βίζα στο διαβατήριό σας, σερ;». Η καρδιά του σκίρτησε, όπως γινόταν κάθε φορά που ένιωθε να πλησιάζει κάποια καταστροφή. Μήπως το «σερ» χρησιμοποιούνταν μόνο όταν τα πράγματα άρχιζαν να δυσκολεύουν; «Συγγνώμη, το ξέχασα» ψέλλισε ο Χάρι ψάχνοντας πυρετωδώς τις εσωτερικές τσέπες του. Γιατί δεν είχαν βάλει
μια ειδική βίζα στο διαβατήριό του, όπως κάνουν συνήθως με την κανονική βίζα; Ακριβώς πίσω του στην ουρά άκουσε το ελαφρύ βουητό από ένα γουόκμαν και κατάλαβε πως ήταν ο διπλανός του στο αεροπλάνο. Έπαιζε την ίδια κασέτα κατά τη διάρκεια όλης της πτήσης. Γιατί, διάολε, δεν μπορούσε ποτέ να θυμηθεί σε ποια τσέπη είχε βάλει τι; Σαν να μην έφτανε αυτό, έκανε αφόρητη ζέστη παρόλο που ήταν σχεδόν δέκα το βράδυ. Ο Χάρι ένιωσε το κρανίο του να μυρμηγκιάζει. Επιτέλους βρήκε το έγγραφο και το άφησε ανακουφισμένος στο γκισέ. «Αστυνομικός λοιπόν;» Η υπάλληλος σήκωσε τα μάτια της από την ειδική βίζα και τον κοίταξε, χωρίς σουφρωμένο στόμα πια. «Ελπίζω να μη δολοφονήθηκαν τίποτα ξανθιές Νορβηγίδες» γέλασε και πίεσε δυνατά τη σφραγίδα πάνω στην ειδική βίζα. «Μόνο μία» απάντησε ο Χάρι Χόλε. Η αίθουσα αφίξεων ήταν γεμάτη ταξιδιωτικούς πράκτορες και οδηγούς λιμουζινών που κρατούσαν ψηλά πινακίδες με διάφορα ονόματα, όμως πουθενά δεν έλεγε «Χόλε». Ήταν έτοιμος να πάρει ταξί όταν ένας μαύρος άντρας με ανοιχτόχρωμο μπλου τζιν και χαβανέζικο πουκάμισο, με
ασυνήθιστα πλακουτσωτή μύτη και μαύρα κατσαρά μαλλιά, άνοιξε δρόμο μέσα από τον κόσμο και τον πλησίασε με μεγάλες δρασκελιές. «Ο κύριος Χόλι, υποθέτω!» φώναξε θριαμβευτικά. Ο Χάρι Χόλε σκέφτηκε τι επιλογές είχε. Το είχε πάρει απόφαση ότι τον πρώτο καιρό στην Αυστραλία θα διόρθωνε συχνά την προφορά του επωνύμου του· συνήθως το πρόφεραν «Χόουλ», δηλαδή «Τρύπας», ωστόσο το «Χόλι», δηλαδή «Άγιος», δεν ήταν και τόσο κακό. «Άντριου Κένσινγκτον, χαίρω πολύ» είπε ο άντρας χαμογελώντας πλατιά και έτεινε την τεράστια παλάμη του – είχε μέγεθος λεμονοστύφτη! «Καλωσόρισες στο Σίδνεϊ. Ελπίζω να είχες καλή πτήση» πρόσθεσε εγκάρδια ο ξένος, και τα λόγια του ήταν σαν καθυστερημένος αντίλαλος του τυπικού αποχαιρετισμού της αεροσυνοδού είκοσι λεπτά νωρίτερα. Άρπαξε τη στραπατσαρισμένη βαλίτσα του Χάρι και ξεκίνησε για την έξοδο, χωρίς καν να κοιτάξει πίσω. Ο Χάρι τον ακολούθησε καταπόδι. «Εργάζεσαι στην αστυνομία του Σίδνεϊ;» άρχισε να λέει. «Ναι, βέβαια, συνάδελφε. Πρόσεχε!» Η πόρτα ανοιγόκλεισε στο πρόσωπο του Χάρι, κοπάνησε τη μύτη του και τα μάτια του δάκρυσαν. Μια χοντροκομμένη φαρσοκωμωδία δεν θα μπορούσε να είχε αρχίσει χειρότερα.greekleech.info Έτριψε τη μύτη του και
βλαστήμησε στα νορβηγικά. Ο Κένσινγκτον τον κοίταξε συμπονετικά. «Παλιοπόρτες, ε;» είπε. Ο Χάρι δεν απάντησε. Δεν ήξερε πώς απαντούν σε κάτι τέτοιο εδώ. Στο πάρκινγκ ο Κένσινγκτον άνοιξε το πορτμπαγκάζ ενός μικρού, καλοδιατηρημένου Toyota και πέταξε μέσα τη βαλίτσα. «Θέλεις να οδηγήσεις, συνάδελφε;» ρώτησε έκπληκτος. Ο Χάρι συνειδητοποίησε πως καθόταν στη θέση του οδηγού. Μα βέβαια, διάολε, οδηγούσαν στα αριστερά στους δρόμους της Αυστραλίας. Ωστόσο, η θέση του συνοδηγού ήταν τόσο γεμάτη με χαρτιά, κασέτες και σκουπίδια, που ο Χάρι στριμώχτηκε στο πίσω κάθισμα. «Πρέπει να είσαι Αβορίγινας» είπε όταν έστριψαν στον αυτοκινητόδρομο. «Δεν έπεσες έξω, αστυνόμε» απάντησε ο Κένσινγκτον και τον κοίταξε από το καθρεφτάκι. «Στη Νορβηγία σάς λέμε Αυστραλονέγρους». Ο Κένσινγκτον συνέχισε να τον κοιτάζει από το καθρεφτάκι. «Αλήθεια;» Ο Χάρι άρχισε να νιώθει αμήχανα. «Εεε… θέλω να πω ότι οι πρόγονοί σου δεν ήταν κατάδικοι που στάλθηκαν εδώ από
την Αγγλία πριν από διακόσια χρόνια» είπε απολογητικά για να δείξει πως, εν πάση περιπτώσει, είχε τουλάχιστον κάποιες γνώσεις για την ιστορία της χώρας. «Έχεις δίκιο, Χόλι, οι πρόγονοί μου ήταν λίγο νωρίτερα εδώ. Σαράντα χιλιάδες χρόνια, για την ακρίβεια». Ο Κένσινγκτον χαμογέλασε στο καθρεφτάκι. Ο Χάρι σκέφτηκε ότι έπρεπε να το βουλώσει για λίγο. «Κατάλαβα. Λέγε με Χάρι». «ΟΚ, Χάρι. Είμαι ο Άντριου». Ο Άντριου μιλούσε ασταμάτητα σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής.greekleech.info Οδήγησε τον Χάρι ως το Κινγκς Κρος, ξεναγώντας τον συγχρόνως. Αυτή ήταν η περιοχή του Σίδνεϊ με τα κόκκινα φανάρια καθώς και κέντρο διακίνησης ναρκωτικών και, κατ’ επέκταση, όλων των άλλων σκοτεινών και παράνομων δοσοληψιών της πόλης. Ένα στα δύο σκάνδαλα είχε σχέση με κάποιο κακόφημο ξενοδοχείο ή στριπτιζάδικο που βρισκόταν σε αυτό το τετραγωνικό χιλιόμετρο. «Φτάσαμε» είπε ο Άντριου και σταμάτησε απότομα στο κράσπεδο του πεζοδρομίου, πετάχτηκε έξω και έβγαλε τη βαλίτσα του Χάρι από το πορτμπαγκάζ. «Θα τα πούμε αύριο» πρόσθεσε και εξαφανίστηκε μαζί με το αυτοκίνητο.
Με τσακισμένη μέση και τα πρώτα σημάδια του τζετ λαγκ να κάνουν την εμφάνισή τους, ο Χάρι έμεινε ξαφνικά μόνος αυτός και η βαλίτσα του σε ένα πεζοδρόμιο μιας πόλης με πληθυσμό περίπου όσο ολόκληρης της Νορβηγίας, έξω από το πολυτελές ξενοδοχείο Crescent. Δίπλα από το όνομά του υπήρχαν τρία αστέρια. Ο αρχηγός της αστυνομίας του Όσλο δεν φημιζόταν για τη γενναιοδωρία του όσον αφορούσε τη διαμονή των υπαλλήλων του στα ταξίδια τους εκτός έδρας. Ωστόσο, αυτό εδώ δεν φαινόταν και τόσο κακό. Μάλλον έχουν κάποια έκπτωση για τους δημόσιους υπαλλήλους και πρόκειται για το μικρότερο δωμάτιο του ξενοδοχείου, σκέφτηκε ο Χάρι. Και πράγματι, έτσι ήταν.
Ο
2 ΕΝΑΣ ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΤΗΣ ΤΑΣΜΑΝΙΑΣ, ΕΝΑΣ ΚΛΟΟΥΝ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΟΥΗΔΕΖΑ Χάρι χτύπησε επιφυλακτικά την πόρτα του γραφείου του αστυνομικού διευθυντή του Τμήματος Ανθρωποκτονιών της Αστυνομίας Βόρειου Σίδνεϊ. «Περάστε» ακούστηκε μια βροντερή φωνή από μέσα. Ένας ψηλός, σωματώδης άντρας, με τόσο μεγάλη κοιλιά, που δεν μπορούσες να μην την προσέξεις, στεκόταν πλάι στο παράθυρο, πίσω από ένα δρύινο γραφείο. Κάτω από τη χαίτη του, που είχε αρχίσει να αραιώνει, προεξείχαν δυο φουντωτά γκρίζα φρύδια, όμως οι ρυτίδες γύρω από τα μάτια του χαμογελούσαν.«Χάρι Χόλι από το Όσλο της Νορβηγίας, σερ». «Κάθισε, Χόλι. Φαίνεσαι σε διαολεμένα καλή φόρμα για τόσο νωρίς το πρωί. Δεν πιστεύω να επισκέφτηκες τίποτα μάγκες για καμιά πρέζα;» Ο Νιλ Μακόρμακ γέλασε δυνατά. «Τζετ λαγκ! Είμαι ξύπνιος από τις τέσσερις τα ξημερώματα, σερ» εξήγησε ο Χάρι. «Φυσικά. Ένα αστειάκι έκανα. Είχαμε μια περίπτωση σοβαρής διαφθοράς πριν από κάνα δυο χρόνια εδώ πέρα. Δέκα αστυνομικοί καταδικάστηκαν ανάμεσα σε άλλα και για διακίνηση ναρκωτικών – μεταξύ τους. Κίνησαν υποψίες γιατί δύο από αυτούς ήταν στην τσίτα χωρίς λόγο όλο το εικοσιτετράωρο. Δεν ήταν και πολύ αστείο τελικά» είπε με ένα πνιχτό γέλιο ικανοποίησης, φόρεσε τα γυαλιά του και ανακάτεψε τα χαρτιά που είχε μπροστά του. «Σε έστειλαν λοιπόν εδώ να μας βοηθήσεις στην έρευνα για τη δολοφονία της Ίνγκερ Χόλτερ, Νορβηγίδας με άδεια εργασίας στην Αυστραλία. Ξανθιά και όμορφη σύμφωνα με τις φωτογραφίες. Είκοσι τριών ετών, σωστά;» Ο Χάρι κατένευσε. Ο Μακόρμακ σοβάρεψε τώρα: «Βρέθηκε από ψαράδες έξω από τον κόλπο Γουάτσον, και συγκεκριμένα στο πάρκο Γκαπ. Μισόγυμνη, με μώλωπες που μαρτυρούν πως πρώτα βιάστηκε και στη συνέχεια στραγγαλίστηκε, ωστόσο δεν βρέθηκαν ίχνη σπέρματος. Έπειτα το πτώμα μεταφέρθηκε
στο πάρκο μέσα στο σκοτάδι και από εκεί πετάχτηκε στα απότομα βράχια». Έκανε μια γκριμάτσα. «Αν ο καιρός ήταν λίγο χειρότερος, σίγουρα θα το είχαν παρασύρει τα κύματα, όμως έμεινε να παραδέρνει εκεί ανάμεσα στα βράχια, μέχρι που το βρήκαν το επόμενο πρωί. Όπως ανέφερα, δεν βρέθηκε καθόλου σπέρμα και ο λόγος είναι πως ο κόλπος της είχε τεμαχιστεί σαν να επρόκειτο για φιλέτο ψαριού, κι έτσι η θάλασσα είχε ξεπλύνει καλά το κορίτσι. Γι’ αυτό δεν υπάρχουν ούτε δακτυλικά αποτυπώματα, ωστόσο μπορούμε να προσδιορίσουμε στο περίπου τον χρόνο θανάτου της…» Ο Μακόρμακ έβγαλε τα γυαλιά του και έτριψε το πρόσωπό του. «Όμως δεν έχουμε τον δολοφόνο. Και τι στον διάολο θα κάνεις γι’ αυτό, κύριε Χόλι;» Ο Χάρι πήγε να απαντήσει αλλά τον διέκοψε. «Ναι, ξέρω, αυτό που θα κάνεις είναι να μας παρακολουθήσεις προσεκτικά μέχρι να συλλάβουμε αυτόν τον μπάσταρδο, να μιλήσεις στον νορβηγικό Τύπο για την εξαιρετική μας συνεργασία, να φροντίσεις να μη δυσαρεστήσουμε κανέναν από τη νορβηγική πρεσβεία ή τους συγγενείς και, κατά τα άλλα, να κάνεις διακοπές και να στείλεις και κάνα δυο κάρτες στην αγαπητή σου αρχηγό. Πώς είναι εκείνη, μια και το ’φερε η κουβέντα;»
«Καλά, απ’ όσο ξέρω». «Σπουδαία γυναίκα. Φαντάζομαι σου έχει εξηγήσει τι περιμένουμε από σένα;» «Μέχρι ενός σημείου. Θα συμμετάσχω σε μια έρευ…» «Ωραία. Ξέχνα τα αυτά. Εδώ έχουμε νέους κανόνες. Νούμερο ένα: αποδώ και πέρα θα ακούς εμένα και μόνο εμένα. Νούμερο δύο: δεν θα συμμετάσχεις σε τίποτα χωρίς να έχεις λάβει εντολή από μένα. Και νούμερο τρία: μια παρασπονδία και έφυγες με το πρώτο αεροπλάνο για την πατρίδα σου». Όλα αυτά ειπώθηκαν με χαμόγελο, αλλά το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: κάτω τα χέρια από το ψητό, εδώ είσαι μόνο παρατηρητής. Θα μπορούσε να είχε φέρει μαγιό και φωτογραφική μηχανή μαζί του. «Φαντάζομαι πως η Ίνγκερ Χόλτερ ήταν κάποιο είδος τηλεστάρ στη Νορβηγία». «Όχι και τόσο, σερ. Παρουσίαζε ένα παιδικό πρόγραμμα πριν από λίγα χρόνια. Είχε ήδη όμως σχεδόν ξεχαστεί πριν συμβεί αυτό». «Μου λένε πως οι εφημερίδες σας έκαναν μεγάλο θέμα αυτή τη δολοφονία. Μερικές μάλιστα έχουν στείλει ήδη ανθρώπους τους εδώ. Τους δώσαμε ό,τι στοιχεία είχαμε –που δεν είναι και πολλά– κι έτσι γρήγορα θα βαρεθούν και θα πάρουν τον δρόμο της επιστροφής. Δεν ξέρουν ότι είσαι εδώ
–έχουμε δικές μας νταντάδες να τους φροντίσουν–, οπότε δεν χρειάζεται να σε απασχολεί αυτό». «Ευχαριστώ, σερ» είπε ο Χάρι και το εννοούσε. Η σκέψη και μόνο κάποιου ρεπόρτερ με υπερβάλλοντα ζήλο να τρέχει από πίσω του ασθμαίνοντας δεν του ήταν καθόλου ευχάριστη. «Εντάξει, Χόλι, θα είμαι ειλικρινής μαζί σου και θα σου πω πώς έχουν τα πράγματα. Το αφεντικό μου μου έχει ξεκαθαρίσει ότι οι αρχές του Σίδνεϊ επιθυμούν να διαλευκανθεί αυτή η υπόθεση όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Ως συνήθως, έχει να κάνει με πολιτική και χρήμα». «Χρήμα;» «Υπολογίζουμε ότι η ανεργία στο Σίδνεϊ θα ξεπεράσει το δέκα τοις εκατό φέτος και η πόλη έχει ανάγκη ακόμα και το τελευταίο σεντ που μπορεί να πάρει από τους τουρίστες. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2000 που θα γίνουν στη χώρα μας πλησιάζουν και ο τουρισμός από τη Σκανδιναβία βρίσκεται σε άνοδο. Ένας φόνος, ιδιαίτερα όταν δεν έχει διαλευκανθεί, δεν είναι η καλύτερη διαφήμιση για την πόλη, γι’ αυτό κάνουμε ό,τι μπορούμε. Έχουμε μια ομάδα τεσσάρων αστυνομικών που ερευνούν την υπόθεση, με ελεύθερη πρόσβαση σε όλα τα μέσα που διαθέτει το Σώμα, δηλαδή σε ηλεκτρονικά αρχεία, ιατροδικαστές, προσωπικό εργαστηρίων
και ούτω καθεξής». Ο Μακόρμακ τράβηξε μια σελίδα χαρτί και την κοίταξε συνοφρυωμένος. «Στην πραγματικότητα θα έπρεπε να συνεργαστείς με τον Γουάτκινς, αλλά αφού έχεις ζητήσει ειδικά τον Κένσινγκτον δεν βλέπω τον λόγο να το αρνηθώ». «Σερ, απ’ όσο ξέρω δεν…» «Ο Κένσινγκτον είναι καλός άνθρωπος. Δεν υπάρχουν πολλοί αυτόχθονες αστυνομικοί που έχουν ανεβεί στην ιεραρχία όπως αυτός». «Όχι;» Ο Μακόρμακ ανασήκωσε τους ώμους του. «Έτσι είναι. Λοιπόν, Χόλι, αν θελήσεις κάτι, ξέρεις πού θα με βρεις. Καμιά ερώτηση;» «Εεε, κάτι τυπικό, σερ. Αναρωτιέμαι αν το σερ είναι ο σωστός τρόπος να απευθύνομαι σε έναν ανώτερο αξιωματικό σε αυτή τη χώρα ή μήπως είναι κάπως…;» «Επίσημο; Ναι, υποθέτω πως είναι. Αλλά μ’ αρέσει. Μου θυμίζει ότι είμαι το αφεντικό σε αυτή την υπόθεση». Ο Μακόρμακ γέλασε δυνατά και έδωσε τέλος στη συνάντηση με μια εγκάρδια χειραψία. «Ο Ιανουάριος είναι ο πιο τουριστικός μήνας στην Αυστραλία» εξηγούσε ο Άντριου καθώς είχαν κολλήσει στην
κίνηση γύρω από την προκυμαία Σέρκιουλαρ. «Όλοι έρχονται να δουν την Όπερα του Σίδνεϊ, κάνουν μικρές κρουαζιέρες στο λιμάνι και θαυμάζουν τις κυρίες στην παραλία Μπόντι. Τι κρίμα που ήρθες για δουλειά». Ο Χάρι κούνησε το κεφάλι του. «Δεν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς μου τη δίνουν οι τουριστικές ατραξιόν». Βγήκαν στον νέο νότιο αυτοκινητόδρομο και το Toyota αύξησε ταχύτητα κατευθυνόμενο δυτικά, προς τον κόλπο Γουάτσον. «Η ανατολική πλευρά του Σίδνεϊ δεν είναι ακριβώς ίδια με το Ιστ Εντ του Λονδίνου» είπε ο Άντριου καθώς περνούσαν το ένα πολυτελές σπίτι μετά το άλλο. «Η περιοχή λέγεται Διπλός Κόλπος. Εμείς την ονομάζουμε Διπλό Κόστος!» «Πού ζούσε η Ίνγκερ Χόλτερ;» «Έμενε για λίγο μαζί με τον φίλο της στο Νιούταουν. Έπειτα χώρισαν και μετακόμισε σε μια μικρή γκαρσονιέρα στο Γκλέμπε». «Τον φίλο της;» Ο Άντριου ανασήκωσε τους ώμους του. «Είναι Αυστραλός, μηχανικός ηλεκτρονικών υπολογιστών, και γνωρίστηκαν όταν εκείνη είχε έρθει εδώ για διακοπές πριν από δύο χρόνια. Έχει άλλοθι για τη νύχτα του φόνου και επιπλέον δεν μοιάζει με εγκληματία. Όμως ποτέ δεν ξέρεις, έτσι δεν είναι;»
Πάρκαραν κάτω από το πάρκο Γκαπ, έναν από τους πολλούς πνεύμονες πρασίνου του Σίδνεϊ. Απότομα πέτρινα σκαλοπάτια οδηγούσαν στο ανεμοδαρμένο πάρκο, που απλωνόταν ψηλά πάνω από τον κόλπο Γουάτσον στα βόρεια και τον Ειρηνικό ωκεανό στα ανατολικά. Η ζέστη τούς χτύπησε κατακέφαλα μόλις άνοιξαν τις πόρτες του αυτοκινήτου. Ο Άντριου έβαλε ένα ζευγάρι μεγάλα μαύρα γυαλιά, που έκαναν τον Χάρι να σκεφτεί κάποιον χαλαρό βασιλιά του πορνό. Για κάποιον λόγο, ο αυστραλός συνάδελφός του σήμερα φορούσε ένα στενό κοστούμι και έτσι όπως οι φαρδιοί του ώμοι ήταν στριμωγμένοι μέσα σ’ αυτό και ανηφόριζε σεινάμενος το μονοπάτι προς το σημείο απ’ όπου θα μπορούσαν να έχουν καλή θέα ήταν πραγματικά κωμικό θέαμα. «Από εδώ βλέπεις τον Ειρηνικό ωκεανό, Χάρι. Επόμενη στάση η Νέα Ζηλανδία, σε περίπου δύο χιλιάδες υγρά χιλιόμετρα». Ο Χάρι κοίταξε γύρω του. Στα δυτικά είδε το κέντρο με τη γέφυρα Χάρμπορ, στα βόρεια την παραλία και τα ιστιοπλοϊκά στον κόλπο Γουάτσον, ενώ πιο μακριά, στη βορειότερη πλευρά του κόλπου, ξεχώριζε το καταπράσινο προάστιο Μάνλι. Στα ανατολικά, η γραμμή του ορίζοντα είχε πάρει διάφορες αποχρώσεις του μπλε. Οι απόκρημνοι βράχοι
κατηφόριζαν μπροστά τους, ενώ από κάτω τους τα κύματα του ωκεανού τελείωναν το μακρύ ταξίδι τους σπάζοντας στους βράχους, μ' ένα βροντερό κρεσέντο. «ΟΚ, Χάρι, πατάς σε ιστορικό έδαφος» είπε ο Άντριου. «Το 1788 οι Άγγλοι έστειλαν το πρώτο πλοίο με κατάδικους στην Αυστραλία. Αποφασίστηκε να εγκατασταθούν στον κόλπο Μπότανι, λίγα μίλια νοτιότερα από εδώ αλλά αρκετά αφιλόξενο τόπο, όπως πίστευε ο πλοίαρχος Άρθουρ Φίλιπ. Ο ίδιος έστειλε ένα μικρό πλοίο κατά μήκος της βόρειας ακτής, προς αναζήτηση καλύτερου τόπου εγκατάστασης. Όταν καβάτζαραν το ακρωτήριο στο οποίο βρισκόμαστε τώρα, βρήκαν το καλύτερο λιμάνι του κόσμου. Λίγο αργότερα κατέφθασε ο πλοίαρχος Φίλιπ με τον υπόλοιπο στόλο: έντεκα πλοία, επτακόσιους πενήντα κατάδικους, γυναίκες και άντρες, τετρακόσιους ναυτικούς, πέντε πλοία συνοδείας και εφόδια για δύο χρόνια. Όμως οι συνθήκες σε αυτή τη χώρα είναι πιο δύσκολες, απ’ ό,τι φαίνεται, και οι Άγγλοι δεν ήξεραν να εκμεταλλευτούν τη γη έτσι όπως είχαν μάθει οι Αβορίγινες. Όταν έφτασε η δεύτερη αποστολή δυόμισι χρόνια αργότερα, οι Άγγλοι βρίσκονταν ήδη στα όρια της λιμοκτονίας». «Φαίνεται όμως ότι τα πράγματα πήγαν καλύτερα στη συνέχεια». Ο Χάρι έδειξε με μια κίνηση του κεφαλιού του τους πράσινους αγρούς του Σίδνεϊ, ενώ ένιωθε τον ιδρώτα να
κυλάει στη ραχοκοκαλιά του. Αυτή η ζέστη τού προκαλούσε δυσφορία. «Ναι, οι Άγγλοι τα κατάφεραν» είπε ο Άντριου και έφτυσε από την κορυφή του γκρεμού. Παρακολούθησαν για λίγο το σάλιο να πέφτει, πριν χαθεί στον αέρα. «Φαίνεται πως ήταν ήδη νεκρή όταν την πέταξαν και, ευτυχώς, δεν έζησε τη φρίκη της πτώσης» συνέχισε ο Άντριου. «Πρέπει να χτύπησε στα απότομα βράχια πέφτοντας. Όταν τη βρήκαν, μεγάλα κομμάτια σάρκας έλειπαν από το κορμί της». «Για πόσο χρόνο ήταν νεκρή πριν βρεθεί;» Ο Άντριου έκανε μια γκριμάτσα. «Ο γιατρός της αστυνομίας είπε σαράντα οκτώ ώρες, αλλά…» Έβαλε τον αντίχειρά του μπροστά στο στόμα του σαν να έπινε. Ο Χάρι έγνεψε. Άρα ο γιατρός της αστυνομίας ήταν μια διψασμένη ψυχή. «Και γίνεσαι δύσπιστος όταν τα νούμερα είναι στρογγυλεμένα;» «Βρέθηκε Παρασκευή πρωί, ας πούμε λοιπόν πως πέθανε κάποια στιγμή το βράδυ της Τετάρτης». «Εντοπίσατε τίποτα ίχνη;» «Όπως βλέπεις, τα αυτοκίνητα μπορούν να παρκάρουν εδώ κάτω, η περιοχή δεν φωτίζεται τη νύχτα και είναι σχετικά
έρημη. Δεν έχουμε κανέναν αυτόπτη μάρτυρα και, για να είμαι ειλικρινής, δεν νομίζω ότι θα έχουμε». «Τι κάνουμε λοιπόν τώρα;» «Τώρα κάνουμε αυτό που μου υπέδειξε το αφεντικό, πηγαίνουμε δηλαδή σε ένα εστιατόριο να ξοδέψουμε λίγο από το κονδύλι φιλοξενίας επισκεπτών του Σώματος. Στο κάτω κάτω, είσαι ο πιο υψηλόβαθμος εκπρόσωπος της νορβηγικής αστυνομίας σε ακτίνα μεγαλύτερη των δύο χιλιάδων χιλιομέτρων. Τουλάχιστον». Ο Άντριου και ο Χάρι κάθισαν σε ένα τραπέζι με λευκό τραπεζομάντιλο. Η ψαροταβέρνα Doyle's βρισκόταν στην πιο απομακρυσμένη άκρη του κόλπου Γουάτσον, με μόνο μια στενή λωρίδα αμμουδερής παραλίας να τη χωρίζει από τη θάλασσα. «Δεν είναι απίστευτα όμορφα;» είπε ο Άντριου. «Σαν τοπίο σε καρτ ποστάλ». Ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι έχτιζαν πύργους με άμμο στην παραλία μπροστά τους, με φόντο τη βαθιά γαλάζια θάλασσα και τους καταπράσινους λόφους, ενώ στο βάθος φαινόταν η θαυμαστή γραμμή του ορίζοντα του Σίδνεϊ. Ο Χάρι παρήγγειλε χτένια και πέστροφα της Τασμανίας, ο Άντριου μια αυστραλιανή γλώσσα, την οποία ο Χάρι φυσικά δεν είχε ακούσει ποτέ. Ο Άντριου επέλεξε ένα μπουκάλι
αυστραλιανό σαρντονέ –«καθόλου ταιριαστό με το γεύμα, αλλά είναι λευκό, καλό, και η τιμή του μέσα στα όρια του προϋπολογισμού μας»– και φάνηκε κάπως έκπληκτος όταν ο Χάρι είπε πως δεν έπινε αλκοόλ. «Είσαι κουάκερος;» ρώτησε. «Καμία σχέση» απάντησε ο Χάρι. Το Doyle's ήταν μια παλιά οικογενειακή ψαροταβέρνα, από τις καλύτερες του Σίδνεϊ, πληροφόρησε ο Άντριου τον Χάρι. Καθώς ήταν περίοδος αιχμής, ήταν ασφυκτικά γεμάτη και ο Χάρι συμπέρανε πως αυτό εξηγούσε γιατί δεν εμφανίστηκε κανένα γκαρσόνι να τους σερβίρει. «Τα γκαρσόνια εδώ είναι σαν τον πλανήτη Πλούτωνα» είπε ο Άντριου εκνευρισμένος. «Κινούνται σε τροχιά στην περιφέρεια, εμφανίζονται κάθε είκοσι χρόνια και ακόμα και τότε είναι αδύνατο να τους διακρίνεις με γυμνό μάτι». Ο Χάρι, ωστόσο, ήταν χαλαρός και έγειρε πίσω στην καρέκλα του βγάζοντας έναν αναστεναγμό ικανοποίησης. «Όμως έχουν εξαιρετικό φαγητό» είπε. «Έτσι εξηγείται και το κοστούμι». «Και ναι και όχι. Όπως βλέπεις, δεν είναι τόσο επίσημα εδώ. Αλλά είναι καλύτερα για μένα να μην έρχομαι με τζιν και φανελάκι σε τέτοια μέρη. Λόγω του παρουσιαστικού μου πρέπει να κάνω μια προσπάθεια».
«Τι εννοείς;» Ο Άντριου κοίταξε επίμονα τον Χάρι. «Οι Αβορίγινες δεν βρίσκονται ψηλά στην κοινωνική ιεραρχία ούτε χαίρουν μεγάλης εκτίμησης σε αυτή τη χώρα, όπως έχεις ίσως καταλάβει. Από παλιά οι Άγγλοι έγραφαν στους συμπατριώτες τους πως οι αυτόχθονες είχαν αδυναμία στο αλκοόλ και στις κλοπές» είπε. Ο Χάρι άκουγε με ενδιαφέρον. «Πίστευαν πως το είχαμε στα γονίδιά μας. “Το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να προκαλούν πανδαιμόνιο φυσώντας μέσα σε μακριά κομμάτια από κούφια ξύλα που τα λένε ντιντζεριντού” έγραφε ένας από αυτούς. Ωστόσο, αυτή η χώρα παινεύεται πως έχει καταφέρει να ενσωματώσει διάφορες κουλτούρες σε μια συνεκτική και λειτουργική κοινωνία. Αλλά λειτουργική για ποιον; Το μειονέκτημα, ή το πλεονέκτημα, ανάλογα με το πώς το βλέπει κανείς, είναι ότι οι αυτόχθονες δεν εμφανίζονται πλέον πουθενά. »Οι Αβορίγινες είναι σχεδόν ολοκληρωτικά απόντες από τη ζωή και την κοινωνία της Αυστραλίας, εκτός από τις πολιτικές αποφάσεις που αφορούν τα συμφέροντα και την κουλτούρα τους. Οι Αυστραλοί εξαγοράζουν τις ενοχές τους κρεμώντας έργα τέχνης Αβορίγινων στους τοίχους των σπιτιών τους. Απ’ την άλλη, οι Αβορίγινες αντιπροσωπεύονται με το παραπάνω στις ουρές για το επίδομα ανεργίας, στις στατιστικές για τις αυτοκτονίες και
στις φυλακές. Οι πιθανότητες να καταλήξεις στη φυλακή αν είσαι Αβορίγινας είναι είκοσι έξι φορές περισσότερες απ’ ό,τι για οποιονδήποτε άλλον Αυστραλό. Για σκέψου το λίγο, Χάρι Χόλι». Ο Άντριου τελείωσε το κρασί του ενώ ο Χάρι το σκεφτόταν. Καθώς και το ότι μόλις είχε φάει το καλύτερο ψάρι στα τριάντα δύο χρόνια της ζωής του. «Και όμως, οι Αυστραλοί δεν είναι περισσότερο ρατσιστές από άλλους λαούς, αφού είμαστε μια πολυπολιτισμική κοινωνία, με πολίτες από όλο τον κόσμο. Πράγμα που σημαίνει πως το να φοράς κοστούμι όταν πας στο εστιατόριο αξίζει τον κόπο». Ο Χάρι συμφώνησε με ένα νεύμα. Δεν είχε τίποτα να πει πάνω σ’ αυτό. «Η Ίνγκερ Χόλτερ δούλευε σε μπαρ;» «Ναι, στο Albury της οδού Όξφορντ, στο Πάντινγκτον. Σκέφτομαι να περάσουμε από εκεί απόψε». «Γιατί όχι τώρα;» Ο Χάρι είχε αρχίσει να ανυπομονεί. «Γιατί πρώτα πρέπει να συναντήσουμε τον σπιτονοικοκύρη της». Ο Πλούτων εμφανίστηκε απρόσκλητος στο στερέωμα. Η Γκλέμπε Πόιντ αποδείχτηκε ένας συμπαθητικός, όχι πολυσύχναστος δρόμος, με μικρά, απλά, ως επί το πλείστον
έθνικ ταβερνάκια το ένα δίπλα στο άλλο. «Αυτή ήταν παλιά η γειτονιά των μποέμ» εξήγησε ο Άντριου. «Έμενα εδώ όταν ήμουν φοιτητής τη δεκαετία του ’70. Ακόμη μπορείς να βρεις εστιατόρια χορτοφάγων για ιντελεκτουέλ τύπους που ακολουθούν εναλλακτικούς τρόπους ζωής, βιβλιοπωλεία για λεσβίες και άλλα τέτοια. Όμως οι παλιοί χίπηδες και τα πρεζόνια έχουν εξαφανιστεί. Και καθώς το Γκλέμπε έγινε πολύ ιν, ανέβηκαν και τα νοίκια. Αμφιβάλλω αν θα μπορούσα να ζήσω εδώ τώρα, ακόμα και με τον μισθό του αστυνομικού». Έστριψαν δεξιά στην οδό Χέρεφορντ και μπήκαν στην αυλόπορτα με τον αριθμό 54. Ένα μικρό τριχωτό μαύρο ζώο τούς πλησίασε γαβγίζοντας και δείχνοντάς τους τα μικροσκοπικά, μυτερά δόντια του. Το μικρό τέρας φαινόταν εξαγριωμένο και έμοιαζε εκπληκτικά με τον δαίμονα της Τασμανίας στη φωτογραφία του τουριστικού οδηγού. Επιθετικό και γενικώς ενοχλητικό αν κρέμεται από τον λαιμό σου, έλεγε ο οδηγός. Το είδος έχει σχεδόν ολοκληρωτικά εκλείψει, πράγμα που ο Χάρι ήλπιζε πως ίσχυε. Καθώς αυτό το δείγμα του είδους όρμησε καταπάνω του με ορθάνοιχτα σαγόνια, ο Άντριου σήκωσε το πόδι του και του έδωσε μια γερή κλοτσιά, που το έστειλε να αλυχτάει στους θάμνους του
φράχτη. Όταν ανέβηκαν τα σκαλιά, ένας αγουροξυπνημένος κοιλαράς με ξινισμένο ύφος στεκόταν στην πόρτα: «Τι έγινε ο σκύλος;». «Θαυμάζει τις τριανταφυλλιές» τον πληροφόρησε ο Άντριου χαμογελώντας. «Είμαστε από την αστυνομία, Τμήμα Ανθρωποκτονιών. Ο κύριος Ρόμπερτσον;» «Ναι, ναι. Τι θέλετε πάλι; Σας είπα ήδη πως έχω πει ό,τι ξέρω». «Και τώρα μας είπατε πως μας είπατε πως έχετε πει…» Ακολούθησε μια παρατεταμένη σιωπή, ενώ ο Άντριου συνέχιζε να χαμογελάει και ο Χάρι στηριζόταν αμήχανα πότε στο ένα πόδι και πότε στο άλλο. «Συγγνώμη, κύριε Ρόμπερτσον, δεν ήρθαμε να σας ρίξουμε με τη γοητεία μας, αλλά ο κύριος αποδώ είναι ο αδελφός της Ίνγκερ Χόλτερ και θα θέλαμε να δούμε το δωμάτιό της, αν δεν σας κάνει κόπο». Η στάση του Ρόμπερτσον άλλαξε αμέσως. «Να με συγχωρείτε, δεν ήξερα… Περάστε!» Άνοιξε την πόρτα και προχώρησε μπροστά τους προς τη σκάλα. «Μάλιστα η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα καν ότι η Ίνγκερ είχε αδελφό. Μα τώρα που το λέτε, βλέπω σίγουρα την ομοιότητα». Πίσω του, ο Χάρι μισογύρισε προς τον Άντριου και του έκλεισε το μάτι.
Το δωμάτιο της Ίνγκερ είχε μείνει ανέγγιχτο. Ρούχα, περιοδικά, γεμάτα τασάκια και άδεια μπουκάλια κρασιού βρίσκονταν παντού. «Η αστυνομία μού είπε να μην πειράξω τίποτα προς το παρόν». «Καταλαβαίνουμε». «Απλώς δεν γύρισε σπίτι ένα βράδυ. Εξαφανίστηκε». «Ευχαριστούμε, κύριε Ρόμπερτσον, έχουμε διαβάσει την κατάθεσή σας». «Της είχα πει να μην έρχεται από τον δρόμο που περνάει από τη γέφυρα και την ψαραγορά όταν επέστρεφε σπίτι το βράδυ. Είναι σκοτεινά και εκεί συχνάζουν ένα σωρό αραπάδες και κιτρινιάρηδες…» Κοίταξε με τρόμο τον Άντριου Κένσινγκτον. «Με το συμπάθιο, δεν ήθελε να…» «Δεν πειράζει. Μπορείτε να πηγαίνετε τώρα, κύριε Ρόμπερτσον». Ο Ρόμπερτσον κατέβηκε αθόρυβα τη σκάλα και άκουσαν το τσούγκρισμα μπουκαλιών στην κουζίνα. Στο δωμάτιο υπήρχαν ένα κρεβάτι, μερικά ράφια με βιβλία και ένα γραφείο. Ο Χάρι κοίταξε τριγύρω και προσπάθησε να σχηματίσει μια εικόνα της Ίνγκερ Χόλτερ. Θυματοποίηση: να βάζεις τον εαυτό σου στη θέση του θύματος. Μόλις που θυμόταν το ζωηρό κορίτσι στην τηλεόραση, με τον νεανικό
ενθουσιασμό και τα αθώα γαλανά μάτια. Σίγουρα δεν ήταν ο τύπος της νοικοκυρούλας που περνούσε όλο τον ελεύθερο χρόνο της καθαρίζοντας κάθε γωνιά του σπιτιού. Δεν υπήρχαν κάδρα στους τοίχους, πέρα από μια αφίσα του Braveheart με τον Μελ Γκίμπσον, το οποίο ο Χάρι θυμόταν μόνο και μόνο επειδή, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, πήρε Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Είχε κακό γούστο στον κινηματογράφο, σκέφτηκε ο Χάρι. Και στους άντρες. Ο Χάρι ήταν ένας από αυτούς που είχαν νιώσει προδομένοι όταν το Mad Max είχε κάνει τον Γκίμπσον αστέρα του Χόλιγουντ. Στον τοίχο κρεμόταν μια φωτογραφία της Ίνγκερ. Καθόταν σε ένα παγκάκι, μπροστά από κάποια χρωματιστά, δυτικού τύπου σπίτια, με μια παρέα από μακρυμάλληδες γενειοφόρους νεαρούς. Φορούσε ένα φαρδύ, ριχτό βιολετί φουστάνι, ενώ τα ξανθά μαλλιά της κρέμονταν ολόισια γύρω από το χλωμό, σοβαρό πρόσωπό της. Κρατιόταν χέρι χέρι με έναν νεαρό που είχε ένα μωρό στην αγκαλιά του. Σε ένα ράφι υπήρχαν ένα σακούλι με καπνό, μερικά βιβλία για αστρολογία και μια άτεχνα σκαλισμένη ξύλινη μάσκα, με μακριά γαμψή μύτη σαν ράμφος. Ο Χάρι τη γύρισε από πίσω. Κατασκευασμένη στην Παπούα Νέα Γουινέα, έγραφε στην καρτελίτσα με την τιμή. Όσα ρούχα δεν ήταν στο κρεβάτι ή στο πάτωμα κρέμονταν
σε μια μικρή ντουλάπα. Δεν υπήρχαν πολλά: μερικές βαμβακερές μπλούζες, ένα φθαρμένο παλτό και ένα πλατύγυρο ψάθινο καπέλο στο πάνω ράφι. Ο Άντριου πήρε στο χέρι του ένα πακέτο χαρτάκια για τσιγάρα από ένα συρτάρι του γραφείου. «Κάπνιζε στριφτά τσιγάρα μεγάλου μεγέθους». «Βρήκατε και ναρκωτικά εδώ;» ρώτησε ο Χάρι. Ο Άντριου έγνεψε αρνητικά και έδειξε τα χαρτάκια των τσιγάρων. «Αν όμως είχαμε εξετάσει τα τασάκια, είμαι σίγουρος πως θα βρίσκαμε ίχνη κάνναβης». «Και γιατί δεν το κάνατε; Δεν έγινε έρευνα εδώ από την Εγκληματολογική;» «Κατ’ αρχάς, δεν είχαμε λόγο να πιστεύουμε πως εδώ ήταν ο τόπος του εγκλήματος. Δεύτερον, το να καπνίζει κάποιος μαριχουάνα δεν το κάνουμε θέμα, αφού εδώ, στη Νέα Νότια Ουαλία, έχουμε μια πιο ρεαλιστική αντίληψη για τη μαριχουάνα απ’ ό,τι σε ορισμένες άλλες πολιτείες της Αυστραλίας. Δεν αποκλείω τελείως την πιθανότητα ο φόνος να έχει σχέση με ναρκωτικά, αλλά κάνα δυο τσιγαριλίκια δύσκολα σχετίζονται με την υπόθεση. Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν έκανε χρήση άλλων ουσιών. Διακινούνται αρκετή κόκα και ψυχοφάρμακα στο Albury, αλλά κανένας απ’ όσους ρωτήσαμε δεν ανέφερε κάτι, ούτε υπήρχε ίχνος τέτοιας ουσίας
στις εξετάσεις αίματος. Δεν φαίνεται να είχε σχέση με σκληρά ναρκωτικά. Δεν υπήρχαν σημάδια από τρυπήματα βελόνας στο κορμί της και, επιπλέον, έχουμε ένα λογικό καθεστώς επιτήρησης στους κύκλους των χρηστών σκληρών ναρκωτικών». Ο Χάρι τον κοίταξε και ο Άντριου ξερόβηξε. «Εν πάση περιπτώσει, αυτή είναι η επίσημη εκδοχή. Υπάρχει ωστόσο κάτι στο οποίο θεωρούν πως μπορείς να μας βοηθήσεις». Ήταν ένα γράμμα στα νορβηγικά. «Αγαπητή Ελίζαμπεθ» ξεκινούσε και φαίνεται πως δεν είχε τελειώσει. Ο Χάρι τού έριξε μια γρήγορη ματιά: Λοιπόν, είμαι καλά και το σπουδαιότερο: είμαι ερωτευμένη! Φυσικά, είναι ωραίος σαν έλληνας θεός, με μακριά σγουρά καστανά μαλλιά, στητό πισινό και βλέμμα που σου λέει αυτό που σου έχει ήδη ψιθυρίσει στο αυτί: πως σε θέλει τώρα αμέσως πίσω από τον πιο κοντινό τοίχο, στην τουαλέτα, στο τραπέζι, στο πάτωμα, οπουδήποτε. Τον λένε Έβανς, είναι τριάντα δύο χρονών και –έκπληξη!– παντρεμένος στο παρελθόν, με ένα χαριτωμένο αγοράκι ενάμισι έτους, τον Τομ-Τομ. Αυτή τη στιγμή δεν έχει μόνιμη δουλειά αλλά γυρίζει και κάνει διάφορα. Ναι, ναι, καταλαβαίνω πως μυρίζεσαι μπελάδες, αλλά υπόσχομαι να μην αφήσω τον εαυτό μου να παρασυρθεί.
Τουλάχιστον, όχι προς το παρόν. Αρκετά για τον Έβανς. Δουλεύω ακόμη στο Albury. Ο Μίστερ Μπιν σταμάτησε να μου ζητάει να βγούμε από τότε που είδε τον Έβανς ένα βράδυ στο μπαρ, και αυτό τουλάχιστον είναι πρόοδος. Όμως εξακολουθεί να με παρακολουθεί μ̓ εκείνο το γλοιώδες ύφος του. Ουφ! Η αλήθεια είναι πως έχω αρχίσει να βαριέμαι αυτή τη δουλειά, αλλά πρέπει να συνεχίσω μέχρι να παραταθεί η άδεια παραμονής μου. Έχω επικοινωνήσει με τη νορβηγική τηλεόραση, η οποία σχεδιάζει να συνεχίσει τη σειρά το επόμενο φθινόπωρο και μπορώ να την παρουσιάζω αν θέλω. Αποφάσεις, αποφάσεις! Το γράμμα σταματούσε εκεί, χωρίς υπογραφή ούτε ημερομηνία. Βγαίνοντας, ο Χάρι ευχαρίστησε τον Ρόμπερτσον με μια χειραψία και εκείνος απάντησε εκφράζοντας τα συλλυπητήριά του με μια υπόκλιση, λέγοντας πως η Ίνγκερ ήταν αξιαγάπητη κοπέλα και εξαιρετική ένοικος, και μάλιστα το καμάρι του σπιτιού και της γειτονιάς ολόκληρης, απ’ όσο ήξερε. Η ανάσα του βρομούσε μπίρα και άρθρωνε τις λέξεις με δυσκολία. Πηγαίνοντας προς την αυλόπορτα άκουσαν ένα κλαψούρισμα από το παρτέρι με τις τριανταφυλλιές. Δυο
κόκκινα μάτια τούς κοίταζαν μέσα από τους θάμνους. Κάθισαν σε ένα μικρό βιετναμέζικο εστιατόριο στο λιμάνι Ντάρλινγκ. Οι περισσότεροι πελάτες ήταν Ασιάτες και φαινόταν ότι σύχναζαν εκεί. Έλεγαν κάτι ακαταλαβίστικες κουβέντες στο γκαρσόνι, σε έναν τόνο που ανεβοκατέβαινε απότομα. «Ακούγονται σαν να έχουν λόξιγκα και μιλάνε σαν τον Ντόναλντ Ντακ» είπε ο Χάρι. «Δεν σου αρέσουν οι Ασιάτες;» ρώτησε ο Άντριου. Ο Χάρι ανασήκωσε τους ώμους του: «Ούτε μ’ αρέσουν ούτε δεν μ’ αρέσουν. Δεν ξέρω κανέναν. Δηλαδή, δεν έχω κανέναν λόγο να μη μου αρέσουν. Φαίνονται τίμιοι και δουλευταράδες. Εσένα;». «Πολλοί Ασιάτες επιθυμούν να έρθουν στην Αυστραλία, αλλά εδώ αρκετοί δεν τους θέλουν. Εγώ δεν έχω τίποτα εναντίον τους. Ας έρθουν». Ο Χάρι κατάλαβε πως το βαθύτερο νόημα πίσω από τα λόγια του Άντριου ήταν ότι «έτσι κι αλλιώς είναι πολύ αργά, οι δικοί μου άνθρωποι την έχουν χάσει τη γη τους». «Πριν από μερικά χρόνια ήταν σχεδόν αδύνατον για τους Ασιάτες να πάρουν άδεια παραμονής στην Αυστραλία. Οι αρχές προσπαθούσαν να κρατήσουν τη χώρα όσο το δυνατόν
πιο “λευκή”. Η δικαιολογία ήταν πως δεν ήθελαν συγκρούσεις πολιτισμών, μια και η εμπειρία της “αφομοίωσης” των Αβορίγινων δεν ήταν και τόσο καλή, για να το θέσω επιεικώς. Όμως όταν οι Γιαπωνέζοι προσφέρθηκαν να φέρουν κεφάλαια στην Αυστραλία, άλλαξαν τη στάση τους. Ξαφνικά άρχισαν να λένε ότι δεν θα έπρεπε να απομονωνόμαστε, αλλά να εκμεταλλευτούμε το γεγονός πως η Ασία είναι ο κοντινότερος γείτονας, και ότι οι εμπορικές συναλλαγές με μια χώρα όπως η Ιαπωνία γρήγορα θα ήταν σημαντικότερες από αυτές με την Ευρώπη και την Αμερική. Έτσι, ιαπωνικές αλυσίδες έχτισαν ξενοδοχεία στη Χρυσή Ακτή, προς το Μπρίσμπεϊν, και έφεραν γιαπωνέζους διευθυντές, μαγείρους και ξενοδοχοϋπαλλήλους, ενώ οι Αυστραλοί προσελήφθησαν ως γκρουμ και καθαρίστριες. Αργά ή γρήγορα θα υπάρξει αντίδραση σε αυτό. Κανένας δεν θέλει να ξεσκονίζει τα παπούτσια των ξένων στη χώρα του». «Και οι άνθρωποι της φυλής σου δεν πάνε να δουλέψουν στο εξωτερικό, φαντάζομαι». Ο Άντριου χαμογέλασε με πίκρα. «Οι Ευρωπαίοι δεν πρόσφεραν ποτέ άδεια παραμονής και δουλειά στους Αβορίγινες». Ο Χάρι κοίταξε το ρολόι. Απέμεναν ακόμη κάνα δυο ώρες μέχρι να ανοίξει για βράδυ το Albury, εκεί όπου δούλευε η Ίνγκερ Χόλτερ. «Μήπως θέλεις να περάσεις από το σπίτι σου
μέχρι τότε;» ρώτησε. Ο Άντριου ένευσε αρνητικά. «Μένω μόνος μου προς το παρόν». «Προς το παρόν;» «Ναι, τα τελευταία δέκα χρόνια. Είμαι χωρισμένος. Η γυναίκα μου ζει στο Νιουκάσλ με τα παιδιά. Προσπαθώ να τους βλέπω όσο συχνότερα μπορώ, όμως φοβάμαι πως δεν θα είναι για πολύ ακόμα, αφού τα κορίτσια γρήγορα θα είναι αρκετά μεγάλα για να έχουν το δικό τους πρόγραμμα τα Σαββατοκύριακα. Καταλαβαίνω πως όπου να ’ναι δεν θα είμαι ο μοναδικός άντρας στη ζωή τους. Είναι τσαχπίνες οι μικρές μου, δεκατεσσάρων και δεκαπέντε χρονών. Διάολε, τώρα πρέπει να κυνηγάω κάθε υποψήφιο που θα πλησιάζει την πόρτα!» Ο Άντριου χαμογέλασε πλατιά. Ο Χάρι δεν μπορούσε παρά να ευχαριστηθεί αυτή τη σπάνια εξομολογητική διάθεση ενός συναδέλφου. «Τι να κάνουμε, έτσι είναι η ζωή, Άντριου». «Σωστά, συνάδελφε. Εσύ;» «Δεν έχω σύζυγο. Ούτε παιδιά. Ούτε σκύλο. Το μόνο που έχω είναι ένα αφεντικό, έναν πατέρα και κάνα δυο τύπους που τους θεωρώ ακόμη φιλαράκια, παρόλο που περνάει καιρός για να πάρουν τηλέφωνο. Ή να πάρω εγώ».
«Με αυτή τη σειρά;» «Με αυτή τη σειρά». Γέλασαν και έμειναν σιωπηλοί να χαζεύουν την απογευματινή κίνηση απέξω. Ο Άντριου παρήγγειλε ακόμα μια Βικτόρια Μπίτερ. Ο κόσμος έβγαινε κατά κύματα από τα μαγαζιά και τις τράπεζες: γκριζομάλληδες Έλληνες με αετίσιες μύτες, Ασιάτες με γυαλιά και σκούρα κοστούμια, Ολλανδοί και κοκκινομάλλικα κορίτσια με μεγάλες μύτες, αναμφίβολα βρετανικής καταγωγής. Όλοι βιάζονταν να προλάβουν το λεωφορείο για το Παραμάτα ή τον υπόγειο για τον κόμβο Μπόντι. Έμποροι με κοντά παντελόνια –τυπικό αυστραλιανό φαινόμενο, παρατήρησε ο Άντριου– κατέβαιναν στις αποβάθρες για να πάρουν κάποιο από τα φέρι μποτ προς τα προάστια στη βόρεια πλευρά του λιμανιού Τζάκσον. «Τι κάνουμε τώρα;» ρώτησε ο Χάρι. «Πάμε στο τσίρκο! Είναι ακριβώς στον δρόμο μας και έχω υποσχεθεί σε έναν φίλο πως θα περάσω κάποια μέρα. Και σήμερα είναι κάποια μέρα, δεν είναι;» Στον σταθμό παραγωγής ενέργειας, ένα μικρό περιοδεύον τσίρκο είχε αρχίσει ήδη την απογευματινή, δωρεάν παράσταση μπροστά στο λιγοστό αλλά νεανικό και ενθουσιώδες κοινό. Το κτίριο ήταν εργοστάσιο παραγωγής
ηλεκτρικής ενέργειας και σταθμός τραμ, όταν το Σίδνεϊ είχε τραμ, εξήγησε ο Άντριου. Τώρα λειτουργούσε ως πολυχώρος τέχνης. Δύο καλογυμνασμένα κορίτσια μόλις είχαν τελειώσει ένα όχι και τόσο θεαματικό ακροβατικό νούμερο, ωστόσο εισέπραξαν δυνατό χειροκρότημα. Κατόπιν, μια τεράστια γκιλοτίνα εμφανίστηκε κυλώντας στη σκηνή, συγχρόνως με έναν κλόουν που φορούσε πολύχρωμη στολή και ριγέ σκούφο, προφανώς εμπνευσμένο από τη Γαλλική Επανάσταση. Σκουντουφλούσε, έκανε ένα σωρό αστεία και διασκέδαζε πολύ τα παιδιά. Ένας άλλος κλόουν μπήκε στη σκηνή φορώντας μια μακριά άσπρη περούκα και ο Χάρι κατάλαβε ύστερα από λίγο πως υποδυόταν τον Λουδοβίκο ΙΣΤ΄. «Καταδικάζεσαι ομόφωνα σε θάνατο» ανακοίνωσε ο κλόουν με τον ριγέ σκούφο. Αμέσως ο καταδικασμένος οδηγήθηκε στην γκιλοτίνα, όπου –πάντα προς τέρψη των παιδιών– ύστερα από ξεφωνητά και στριγκλιές έβαλε το κεφάλι του στην ειδικά διαμορφωμένη θέση κάτω από τη λεπίδα. Ακολούθησε ένα σύντομο χτύπημα των τυμπάνων, η λεπίδα έπεσε και προς έκπληξη όλων –συμπεριλαμβανομένου και του Χάρι– έκοψε το κεφάλι του μονάρχη, βγάζοντας έναν ήχο που θύμιζε το χτύπημα του τσεκουριού στο δάσος ένα ήσυχο χειμωνιάτικο πρωινό. Το κεφάλι, μαζί με την περούκα, έπεσε και κύλησε
μέσα σε ένα καλάθι. Τα φώτα έσβησαν και όταν ξανάναψαν, ο αποκεφαλισμένος βασιλιάς στεκόταν στο φως των προβολέων με το κεφάλι κάτω από τη μασχάλη. Τώρα τα παιδιά κυριολεκτικά ξετρελάθηκαν. Τα φώτα έσβησαν ξανά και όταν άναψαν για δεύτερη φορά όλος ο θίασος στεκόταν στη σκηνή και υποκλινόταν. Η παράσταση τελείωσε. Ενώ ο κόσμος ξεχυνόταν προς την έξοδο, ο Άντριου και ο Χάρι μπήκαν στα παρασκήνια. Στα πρόχειρα καμαρίνια οι ηθοποιοί έβγαζαν ήδη τα κοστούμια τους και το μακιγιάζ. «Ότο, χαιρέτα έναν φίλο από τη Νορβηγία» φώναξε ο Άντριου. Ένα πρόσωπο γύρισε. Ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ φαινόταν λιγότερο μεγαλοπρεπής χωρίς την περούκα και με το μακιγιάζ πασαλειμμένο στο πρόσωπό του: «Καλώς τον Τούκα τον Ινδό!». «Χάρι, ο Ότο Ρεχτνάγκελ». Ο Ότο πρότεινε κομψά το χέρι του και φάνηκε ενοχλημένος όταν ο Χάρι, κάπως σαστισμένος, απλώς το έσφιξε ελαφρά. «Δεν έχει χειροφίλημα, όμορφε;» «Ο Ότο νομίζει πως είναι γυναίκα. Μια γυναίκα ευγενικής καταγωγής» εξήγησε ο Άντριου. «Σαχλαμάρες, Τούκα. Ο Ότο ξέρει πολύ καλά πως είναι
άντρας. Μοιάζεις μπερδεμένος, νεαρέ; Μήπως θέλεις να το διαπιστώσεις μόνος σου;» είπε ο Ότο με ένα τσιριχτό, διαπεραστικό γέλιο. Ο Χάρι ένιωσε τους λοβούς των αυτιών του να καίνε. Δυο ψεύτικα ματοτσίνορα ανοιγόκλεισαν διαμαρτυρόμενα προς τον Άντριου: «Έχει μιλιά ο φίλος σου;». «Ζητώ συγγνώμη. Με λένε Χάρι… εεε… Χόλι. Ωραίο το νούμερό σου. Όμορφα κοστούμια. Πολύ… ζωντανό. Και ασυνήθιστο». «Το νούμερο του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄; Ασυνήθιστο; Το αντίθετο: είναι πολύ παλιό και συνηθισμένο – από τα κλασικά. Εκτελέστηκε για πρώτη φορά από την οικογένεια των κλόουν Γιαντατσέφσκι, δύο μόλις εβδομάδες μετά την πραγματική εκτέλεση τον Ιανουάριο του 1793. Ο κόσμος το αγάπησε. Ο κόσμος πάντα αγαπάει τις δημόσιες εκτελέσεις. Ξέρεις πόσες φορές προβάλλεται η δολοφονία του Κένεντι στην αμερικανική τηλεόραση κάθε χρόνο;» Ο Χάρι ένευσε αρνητικά. Ο Ότο κοίταξε συλλογισμένος το ταβάνι. «Πάρα πολλές». «Ο Ότο βλέπει τον εαυτό του ως διάδοχο του μεγάλου Γιάντι Γιαντατσέφσκι» διευκρίνισε ο Άντριου. «Αλήθεια;» Οι διάσημες οικογένειες κλόουν δεν ήταν η ειδικότητα του Χάρι. «Δεν νομίζω πως ο φίλος σου αποδώ είναι και κανένα
αστέρι, Τούκα. Η οικογένεια Γιαντατσέφσκι, βλέπεις, ήταν ένας περιπλανώμενος θίασος κλόουν μουσικών που ήρθαν στην Αυστραλία στην αρχή του εικοστού αιώνα και εγκαταστάθηκαν εδώ. Είχαν ένα τσίρκο μέχρι που ο Γιάντι πέθανε το 1971. Εγώ τον είδα πρώτη φορά όταν ήμουν έξι χρονών, και από εκείνη τη στιγμή ήξερα τι ήθελα να γίνω. Και αυτό έγινα». Ο Ότο χαμογέλασε με το θλιμμένο χαμόγελο των κλόουν κάτω από το μέικ απ. «Πώς γνωριστήκατε εσείς οι δύο;» ρώτησε ο Χάρι. Ο Άντριου και ο Ότο κοιτάχτηκαν. Ο Χάρι είδε ότι τα χείλη τους συσπάστηκαν και κατάλαβε πως είχε κάνει γκάφα. «Εννοώ… ένας αστυνομικός και ένας κλόουν… Δεν είναι ακριβώς αυτό που…» «Είναι μεγάλη ιστορία» είπε ο Άντριου. «Θα μπορούσε να πει κανείς πως μεγαλώσαμε μαζί. Ο Ότο θα πουλούσε ακόμα και τη μάνα του για τον πισινό μου, αλλά από πολύ μικρός εγώ ένιωθα μια παράξενη έλξη για τα κορίτσια και όλες αυτές τις ετεροφυλοφιλικές αηδίες. Πρέπει να έχει να κάνει με τα γονίδια και το περιβάλλον. Τι λες εσύ, Ότο;» Ο Άντριου ψιλογέλασε καθώς έσκυψε για να αποφύγει το χαϊδευτικό μπατσάκι του Ότο. «Δεν έχεις στιλ, δεν έχεις λεφτά και υπερτιμάς τον πισινό σου» τσίριξε ο Ότο.
