Hindi alam ni Misty kung sino ang mas mahigpit niyang kalaban sa puso ni Jake: ang dati nitong nobyang si Karina na labis-labis nitong minahal, o si Angelina, ang anak ng mayamang kasosyo ng ama nito sa negosyo, na ipinangako nito sa amang pakakasalan nito. Trouble started one day in Quiapo, nang dahil sa dalawang dosenang blue roses at isang manghuhula ay natagpuan nila ang bawat isa. But it seemed more like they found what they needed in each other. Mula noon, eto siya, isang hamak na executive assistant lang naman na umiibig ng sobra sa kanyang guwapong boss.
He can’t let go of his past, and she can’t let go of him. Paano na?
Copyright
©
2009IKAW LANG SA AKING BUKAS
isinulat ni
Chapter 1
“I’M SORRY, Misty, hindi matutuloy ang promo on mo as Manager ng department,” malungkot na pahayag ni Mr. Samaniego, ang Head ng Marke ng Department kung saan si Misty ang kanyang Execu ve Assistant.
Napayuko na lamang si Misty sa kanyang narinig, la gustong itago ang nangingilid niyang luha. Hindi niya inaasahan na hindi niya matatamo ang matagal nang hinihintay at pinaghirapang promo on. Umiwas sya ng ngin sa kanyang boss. Sumulyap siyang kunwari sa bintana. Pinataw niya ang kanyang pansin sa isang magarang Mercedez Benz na marahang tumigil sa harap ng gusali ng San Diego Proper es Group. Kitang‐kita niya mula sa ikalawang palapag ang paglabas sa sasa‐ kyan ng isang lalaking makisig at magara sa suot nitong barong. Ka‐ hanga‐hanga ang ndig ng lalaking iyon, naisip niya.
“Misty? Naririrnig mo ba ako?” ang ulit ni Mr. Samaniego. Napa‐buntung hininga si Misty bago niya hinarap ito. “Frozen lahat ng promo ons, hindi naaprubahan ng…”
“Naiin ndihan ko po, Sir. I know, ginawa ninyo ang lahat ng makakaya ninyo para tulungan akong ma‐promote...” matapat niyang sagot. Napakibit‐balikat na lamang siya.
“Misty, you deserve the posi on. Ngunit hindi naaprubahan sa Execu ve level ang proposal ko. Ang kagustuhan ni Jake San Diego ang masusunod…” dugtong nito.
“Jake San Diego?” tanong ni Misty na may halong pagtataka. “Sinong Jake San Diego?” dugtong niya. Bago sa pandinig niya ang pan‐ galang iyon. Ano kaya ang relasyon nito kay Don Manuel San Diego, ang namayapang CEO at may‐ari ng San Diego Proper es Group?
Alam ni Misty na maraming pagbabagong magaganap simula ng sinamang‐palad na sa aksidente si Don Manuel San Diego, ang may‐ari at pinuno ng San Diego Group. Kasama niyang nasawi sa akseidente ang kanyang business partner, ang mayamang si Mar n Jose, tatlong buwan na ang nakararaan. Simula noon ay maraming nag‐alala na baka magsara na ang kumpanya. Hindi sikreto na mayroon itong problemang pinansyal, ngunit umaasa ang lahat na babangon ito sakaling may bagong ma‐ mumuno.
Hindi nila napansin na nang mga sandaling iyon ay biglang bumu‐ kas ang pintuan ng conference room. Pareho silang napalingon at biglang napatayo ang matanda nang makita kung sino ang pumasok doon.
Hindi nakagalaw si Misty nang sa kanyang paglingon ay bumadya sa kanyang paningin ang g ng lalaking duma ng. Misty froze at the sight of him. Para siyang kinuryente nang suklian siya ng g ng mga mapungay na mata ng lalaking tumambad sa kanyang harapan, ngunit na gilan siya sa lalim ng lungkot na namalas niya mula rito. Sinundan ng kanyang ngin ang matangos nitong ilong, at ang mapula at kaaya‐ayang nitong mga labi. Gosh, she was staring at the most haun ngly handsome face she had ever seen in her life.
“Hello Arthur,” ba nito kay Mr. Samaniego, bago muling hu‐ marap sa kanya. “I’m Jake San Diego, and you are?” ngumi ito ng bahagya at inabot ang kanyang kanang kamay kay Misty. Nana ling nakaupo si Misty, nakapako pa rin ang ngin sa guwapong binata. Hindi siya mak‐ agalaw at parang hindi rin siya makapagsalita. Hindi man lamang niya na‐ gawang kamayan ito. Siniko siya ni Mr. Samaniego, at ang matanda na mismo ang humagap sa kamay ng binata.
“Welcome back, Jake” ba ng kanyang boss. Hindi man lang sinulyapan ni Jake ang matanda. Naka g pa rin ito kay Misty, bahagyang nakangi , para bang aliw na aliw sa reaksyon ng dalaga.
Oh My God, ang guwapo nya. Nakalabas ba ang cleavage ko? Sana sinuot ko yung pulang blouse….
“This is Misty Moran, ang Execu ve Assistant ng Marke ng De‐ partment” pakilala ng kanyang boss. Mahirap man ay nakuha niyang tuma‐ yo.
“Hi, I’m Misty” bulong niya.
“So ikaw si Misty Moran. We’ll be working together,” sagot nito. Kinumpas ni Jake ang kanyang kamay sa mga upuan upang muli silang paupuin. Nanumbalik sa kanyang ulirat si Misty. So itong guwapong Jake San Diego na ito ang dahilan kung bakit hindi ako na‐promote?
“Arthur, I understand nakahanda na ang lahat para sa iyong pag‐ re ro. Sabihin mo lang sa akin kung may maitutulong ako sa iyo para ma‐ kuha mo ng mabilis ang iyong mga benepisyo” ani Jake.
“Maraming salamat Jake, nakikita kong kasing bait ka rin ng iyong ama at naniniwala akong sa iyong pamumuno ay muling babangon ang San Diego Group” sagot ni Mr. Samaniego.
So ito pala ang anak ni Don Manuel, at ang tanging tagapagma‐ na ng nasirang Don. Tatlong taon nang nagtatrabaho si Misty sa San Diego Group ngunit hindi niya pa nakita ang Jake na ito, wala rin siyang nababali‐ taan na may anak ang Don na ganito pala ka‐guwapo. Tini gan niyang muli ang binata. Maganda ang bagsak ng mamahaling barong sa mga bisig nito, tulad ng kanyang unang napansin ng bumaba ito mula sa sasakyan. Nagka‐
gan sila. Napansin niyang malamig at malungkot ang mga g ni Jake. “Sir…” umpisa niya.
“Call me Jake,” sagot nito. “Anyway we’ll be working together. Ako ang bagong CEO ngunit personal kong hahawakan ang Marke ng De‐ partment habang wala pang kapalit si Mr. Samaniego. Gusto kong matutu‐ nan lahat ng bago tungkol sa kumpanya at lalo na sa department ninyo. I
will need your complete coorpera on, is that understood, Ms. Moran?” seryoso nitong tanong.
Tumango lamang si Misty. “I understand. G‐gagawin ko ang makakaya ko,” sagot niya. Parang lahat naman ng sabihin mo ay susundin ko, Jake.
“At kung maaari…” pahabol nito, “magdamit ka ng mas maayos, Ms. Moran, kailangan kitang dalhin sa mga mee ng sa mga mahalagang tao. Please, dress more elegantly”.
Parang binuhusan ng yelo ang buong katawan ni Misty. Tila naka‐ pang‐liliit ang pahayag nito. Hinahamon mo ba ako Jake San Diego? Mata‐ pos mong hindi aprubahan ang promo on ko, iinsultuhin mo ang panana‐ mit ko? Kung hindi ka lang guwapo. Patutunayan ko sa iyong magaling ako.
Parang kinurot ang puso niya sa pagkapahiya.
“Understood”. Biglang tumigas ang kanyang nig na kanina pa nanlalambot sa pagka‐bighani. Naramdaman niyang nag‐init ang kanyang mukha. Napansin kaya nito na nasaktan siya? Parang may bahid ng pag‐ aalala ang mga mata nitong naka g pa rin sa kanya. Magsasalita sana ito ngunit inunahan na niya.
“Iiwanan ko na kayo para makapag‐usap” dugtong ni Misty. Tu‐ mayo siya. “Marami pa akong gagawin, mas importanteng mga gawain, kaysa mag‐alala tungkol sa kasuotan ko. It was nice mee ng you, Jake,” buong pagmamalaki niyang paalam. Iyon lang at tumalikod na siya para tuluyang lumabas sa conference room. Kung hindi lang sana siya natapilok, perfect na sana ang exit niya.
HINDI nakatulog si Misty ng gabing iyon. Pilit na nanunumbalik sa kanyang alaala ang mukha ni Jake, lalung‐lalo na ang malungkot nitong
mga mata. Ano kayang mga hiwaga ang nakatago sa mga matang iyon? Kahit naiinis siya kay Jake, parang gusto niyang malaman ang lahat ng mga lihim nito. Gusto niyang malaman kung bakit parang walang bahid ng saya at parang nangungusap ng saklolo ang mga mata nito. At para ano? Tanong ni Misty sa sarili. Hindi niya main ndihan kung bakit parang gusto niyang ibsan ang kalungkutan ng binata.
Sa muling pagpikit ay ang mukha pa rin ni Jake ang nakita niya, nakangi ito at ang mga labi nito ay la nag‐aanyaya ng halik. Biglang na‐ padilat si Misty. What was she thinking? Hindi ko maaaring pagpantasya‐ han ang mayaman at aroganteng si Jake San Diego. Hindi nga ba?
Tuluyan nang bumangon ang dalaga. Iniwan niya ang malambot at kumportable niyang four‐poster bed at nagtungo sa maliit na pantry ng kanyang studio unit. Mag mpla sana siya ng kape ng biglang kumililing ang kanyang cellphone. May text message siya.
GIRL, MAAGA PA BUKAS, SAMAHAN MO AKO. SUNDUIN KITA DIYAN.
Napangi siya. Ano na naman kaya ang pakulo ng kaibigan ni‐ yang bading at kasamahan sa trabahong si Robina? Tamang tama, naisip niya. Maari siyang magpasama dito sa pamimili ng mga bagong kasuotang pang‐opisina bukas. Napa‐buntung‐hininga siyang muli. Sa loob ng tatlong taon niyang pagatarabaho sa San Diego Group, nasanay na siyang magsuot ng pantalon at simpleng blusang pormal lamang tuwing papasok sa opisina. Paminsan‐minsan ay nagsusuot siya ng mataas na takong ngunit sa madalas ay eleganteng flat shoes lang ang kanyang suot na sapatos. But she received a direct order: magdamit ka ng mas maayos, Ms Moran. At gagawin niya naman. Paulit‐ulit niyang pinaniwala ang kanyang sariling dahil iyon sa utos ng bago niyang boss at hindi dahil gusto lang niyang aki n si Jake San Diego.
Pinagmasdan ni Misty ang kanyang sarili sa mahabang salamin na nakasabit sa kanyang silid. Ang kanyang nakita ay isang babaeng katamta‐ man ang taas, mapu at makinis ang balat, maliit ang baywang at maya‐ man ang dibdib. Lumapit siya sa salamin. Isa‐isa niyang ni gan ang bawat bahagi ng kanyang mukha. Binalangkas ng kanyang mga daliri ang maninipis niyang mga kilay, malalim at hugis “almond” niyang mga mata, maliit ngunit matangos na ilong, mayabong at mapupulang mga labi. Totoo nga kaya ang sinasabi nilang maganda naman siya? Kung gayon, ay bakit parang mailap sa kanya ang pag‐ibig?
KINAUMAGAHAN ay handa na si Misty nang kumatok si Robina. Bihira siyang lumabas kung Sabado ng umaga ngunit hindi niya naman maaring hindi pagbigyan ang kaibigan. Pagbukas niya ng pintuan ay naaninag niya agad ang katuwaan sa mga mata ng kaibigan nang makita ang kanyang kasuotan.
“Yan, yan ang sinasabi ko. Dapat ganyan palagi ang suot mo, i‐ display ba naman ang ganda at nalo ako!” nakatawang sambid ni Robina, halatang nanunukso, habang patuloy na pinagmasdan ang suot ni Misty na ght jeans at spaghe ‐strapped hot pink top. Simple lang ang eyeliner, light pink blush at eyeshadow na nilagay ni Misty sa sarili. Nakalugay pa rin ang buhok na nakaipit sa isang matching pink na headband. “At mas ma‐ ganda ka ngayon kaysa sa mga kamagong dito sa kwarto mo ha!” biro nito. “Saan ba tayo pupunta?” tanong ni Misty, “samahan mo ako mamili ng damit ha” dugtong niya.
“Sureness! Pero bago iyon, samahan mo akong magpahula sa Quiapo,” sagot ng kaibigan.
“Ha? hindi ako naniniwala sa hula, Robina. Kalokohan lang iyon!” dismayado niyang sagot.
“Hindi naman lahat ganoon. Magaling si Madam Lucresia. Pa‐ hulaan na n kung kailan dara ng ang prince charming mo, at… kung sino naman sa mga prince charming ko ang dapat kong sagu n.”
Nagkatawanan silang dalawa. Ngunit biglang naging seryoso si Robina.
“Really Misty, I’m sorry na hindi mo nakuha ang promo on. Ang balita ko sa opisina, marami pang pagbabagong gagawin ang Jake San Die‐ go na iyon. Mas magiging mahigpit yata sa mga tao. Kung bakit pa kasi namatay sa aksidente ang ama niyang CEO na n” umpisa ni Robina. “Pero mas mabu nalang si Jake ang nandito kaysa si Angelina. Ubud kaya ng sungit at matapobre ng babaeng iyon!” dugtong pa nito. Si Angelina, isang socialite, ang naiwang kaisa‐isang anak na dalaga ni Mar n Jose, and busi‐ ness partner at kasosyo ni Don Manuel sa San Diego Group. Sinasabing malaki ang impluwensiya at naipundar na halaga ng pamilyang Jose sa kumpanya kung kaya’t may karapatan din silang mamuno dito. Maganda, sexy at sosyal si Angelina Jose. Lagi itong laman ng mga socialite pages sa pahayagan at hindi ito nawawala sa lahat ng mahahalagang kasiyahan sa mundo ng mga eli sta.
“Hay naku. Hindi ko na siya iniisip. Basta pagandahin mo ako nang makita niya na hindi niya ako pwedeng insultuhing muli,” sagot niya. Pero hindi siya naging matapat sa kaibigan. Dahil buong magdamag na si Jake San Diego lamang ang nasa isip niya.
“IKAW Robina, makakara ng ka sa ibang bansa… sa Australia!” bulalas
ng matandang manghuhula.
“Ah, sa Canada ho ako nag‐apply Madam Lucresia” pagtatama ni Robina.
“Ah o‐oo. Canada nga, Canada at, mabebenta mo kaagad ang bahay mo dito sa…” sagot naman ng matanda.
“Eh, wala naman ho akong bahay na sarili…” “Kotse?”
“Wala ho.”
“Lupa? Memorial Lot? teka… “
“Mayroon siyang cellphone…” singit ni Misty.
“Yun, yun nga!” natutuwang sagot ni Madam Lucresia.
Hindi napigilan ni Misty ang tumawa ng malakas. Bumulalas ito ng tawa at napa ngin pa sa kanya ang ilang mga parokyanong nagpapahu‐ la din sa Plaza Miranda ng Quiapo.
“Uy huwag ka naman maingay, may nagsisimba dun, oh” saway ni Robina sa kanya, sabay turo sa simbahan ng Quiapo.
“Sabi naman sa iyo hindi totoo ang magpahula. Umalis na tayo dito,” bulong ni Misty sa kaibigan.
Aalis na sana sila, nang bigla silang na gilan sa nuran ng matandang manghuhula. Tila nanigas at bahagyang nangisay si Madam Lucresia. Biglang naramdaman ni Misty ang pagkasisi sa ginawa niyang pagtawa kanina. Baka nagalit sa kanya ang matandang manghuhula. Nagu‐ lat na lamang si Misty nang biglang nagsalita ang nanginginig na manghuhula habang sa kanya nakapain ang mga mata nito.
“Ikaw, babaeng hindi naniniwala, nagsalita na ang mga espiritu ng orasyon. Ngayon mismo makikita mo at makakaharap ang lalaking makakasama mo sa habang buhay!” iyon lang at biglang hinimatay si Mad‐ am Lucresia.
Nataranta si Robina ngunit hindi napigilan ni Misty ang lalong matawa sa sinabi ng matanda. Sa gitna ng kaguluhan, kahit natatawa ay tumulong na rin si Misty para aluin ang matandang un ‐un na ring nagkakamalay. Nang magising ito ay para bang walang naalala sa mga nangyari. Feeling ni Misty, inokray lang siya ng matanda.
“Eh pasensya na kayo Madam. Hindi ho talaga ako naniniwala sa hula eh. Sinamahan ko lang itong si Robina” magalang niyang sinabi na may kasama pang pag‐iling. “Hindi ho talaga ako nag…” napalingon siya sa kaliwa. Nagulat siya at bahagyang na gilan, “…papahula…” pagtatapos niya habang nakapako pa rin ang ngin sa di kalayuan.
“Hello? Napano ka friend? Nakakita ka ba ng multo” tanong ni Robina.
“Wa‐wala, hindi…” sagot niya.
But there, across the street, sa kanyang bandang kaliwa, may‐ roon siyang nakita. It was the handsome, smiling face of Jake.
Parang nanghina ang mga tuhod ni Misty nang napagtanto ni‐ yang siya ang ngini‐ngi an ni Jake. Kumaway ang binata sa kanya. Parang nawala ang lahat ng ingay sa paligid, pa na rin ang gulo sa masikip at ma‐ salimuot na bahaging iyong ng Plaza Miranda. Kumaway din si Misty. Pi‐ nalangoy niya ang kanyang paninign sa buong katawan nito. Mas makisig itong ngnan sa suot nitong jeans, brown t‐shirt, at leather boots. Ang guwapo niya talaga… those tantalizing eyes…
Nakangi pa rin si Jake nang makara ng sa kinalalagyan nila. Umikot sa kanyang isip ang sinabi ng manghuhula. Di nga kaya…?
Huwag kang hangal Misty, ang isang Jake San Diego ay hindi maaaring magkakagusto sa iyo. You’re way beneath his league.
“Ms. Moran, hindi ko akalaing makikita kita rito,” nakangi ni‐ tong ba sa kanya. Hindi lingid sa pansin ni Misty na pinagmasdan siya ni
Jake mula ulo hangang paa. Hindi siya nakapagpigil sa magsalita. Naalala niya ang inis niya dito.
“Sir, naa‐ayon ba sa panlasa mo ang suot ko ngayon?” taas kilay niyang tanong. Napaubo sa tabi niya si Robina. Para siyang natauhan. “I didn’t mean…” pagbawi niya.
“No,” mariing sagot ng binata. “I apologize, hindi ko ibig sabihing hindi maganda ang iyong kasuotan kahapon, Ms Moran. You didn’t give me the chance to say sorry yesterday. Can you forgive me?” seryosong tanong ni Jake sa kanya. Wala na ang ngi sa kanyang mga labi nguit naka‐tutunaw ang g nito habang hinihintay ang kasagutan niya. Did you no ce how close your lips are to mine right now, Jake?
“Depende. Stop calling me ‘Ms. Moran’. Call me Misty, boss” nakangi niyang sagot. Puwede naman siguro akong mangarap?
Natawa ang binata. “And just call me Jake” sagot nito. “At Misty, samahan mo akong mag‐coffee, puwede?”
Hindi siya agad nakasagot. Si Robina ang bumasag sa katahimi‐ kan, “ay puwede, puwede. Aalis na kasi ako marami pa akong appoint‐ ment. Sige ha, ingat.” Nakipagbeso pa si Robina sa kanya bago ito tuluyang umalis at magpaalam sa kanilang dalawa. Kinindatan pa siya nito na parang nanunukso.
“So, Misty, coffee?” wika ni Jake. Nakangi pa rin itong naghintay ng kanyang sagot.
“Sure, saan?” aniya.
“I’m lost. Matagal na akong hindi nagpupunta dito. Saan ba puwedeng mag coffee tayo?” tanong ng binata.
“Halika, alam ko kung saan maganda” nakangi ng sagot ni Misty. Dahil sa katuwaan, wala sa kanyang sariling kinuha niya ang palad ng bi‐
makapal na lipon ng mga mamimili at kalakal sa Plaza Miranda, tumingin siyang muli sa binata at noon lang niya napagtantong hawak niya pala ang kamay nito.
“Oh my God, sorry, Jake” hiyang‐hiya niyang bulong. Dahan da‐ han niyang bini wan ang kamay ni Jake ngunit ito naman ang mahigpit na humawak sa kanyang palad. Napa ngin si Misty sa mga mata nito. She saw amusement and loneliness in those eyes. Alam niyang nangungusap ang mapungay nitong mga mata, at kahit hindi pa panahon upang main ndi‐ han niya ang sinasabi ng mga ito, ay nasiguro niya sa kanyang sarili ng mga sandaling iyon na.. baka mahalin ko ang lalaking ito.
Chapter 2
“D‐DOON tayo…” ani Misty. Tinuro niya ang isang café sa di kalayuan. Magkahawak kamay nilang nungo ito. Cozy ang café na iyon na tanging drinks, pasta, at cake lang ang nasa menu. Pagpasok sa loob, si Jake ang namili kung saan sila mauupo, and he chose a table by the win‐ dow on the second floor. Nang makaupo, doon pa lang binitawan ni Jake ang kanyang kamay.
“Misty… don’t ever apologize for being yourself...” umpisa nito. “I liked holding your hand”.
Naramdaman ni Misty ang pamumula ng kanyang mga pisngi. “I liked holding your hand too. Ahh, I mean...” Gosh. “I mean, kasi baka mawala ka, ang dami kasing tao kanina” palusot niya.
“Maliligaw na nga ako dito. 3 years ago ako huling nagpunta dito.” Sagot ni Jake habang pinagmasdan nito ang lansangan sa labas ng bintana. Nagtaka si Misty kung bakit biglang nalungkot na naman ang mga mata nito. Naka g nang muli ito sa kanya ng muling mangusap. “Bu nalang nakita kita…”
“Ano ba kasi ang ginagawa mo sa Quiapo? Bakit wala kang sasa‐ kyang dala? Ano ba ang ipinunta mo rito?” tanong ni Misty sa binata.
Natawa si Jake. “Ang dami mong tanong.”
“Ang sungit mo naman” biro niya. Hindi niya na alam kung gutom ba yung nararamdaman niyang pagkabalisa, o gawa lamang ito ng di‐ maipaliwanag na kabang pilit na kumakawala sa kanyang puso?
“Ganito nalang. Let me buy you lunch here, and I’ll answer 5 ques ons from you. And… kailangan sagu n mo rin ang mga tanong ko,” ani Jake.
“Sige, call ako. Limang tanong” sagot naman ni Misty. Ques on number 1: paano kita mapapa‐ibig, Jake San Diego?
Pasta carbonara at coffee crumble cake ang inorder ni Misty, while pasta salad and soup naman ang para kay Jake. Matapos mag‐order, Jake mo oned for her to start the first ques on.
“O sige, ano ang una mong tanong?” umpisa ni Jake. Ques on number 2: ano ang gusto mo sa isang babae?
“Bakit ngayon lang kita nakita…. s‐sa opisina, I mean?” bulalas ni Misty.
“Kagagaling ko lang sa New York. I was studying a post‐graduate course na Entrepreneurship sa isang university doon. I was there for three years at katatapos ko lamang ng kurso ko doon ng nasawi si Papa… and I had to put his affairs in order,” seryosong sagot ni Jake.
“Kasama na ang pamumuno sa San Diego Group?” tanong ulit ni Misty. “Hindi counted ang follow‐up ques on, ha,” pahabol niya.
Napangi si Jake. “Nakakatuwa ka talaga Misty Moran. Oo, pina‐ ka‐malaking bahagi ng aking pagbabalik ang pamumuno sa San Diego Group. I want to save the company,” pagtatapos nito.
Magtatanong pa sana si Misty ngunit duma ng na ang kanilang order. Pinagmasdan niyang mabu si Jake nang magpasalamat ito sa wait‐ er. Mabait ito, magalang, mayaman at matalino. Hindi ito nababagay sa kanyang isang da ng working student, na ngayon ay isang office worker na nagsusumikap para mapag‐aral ang dalawang kapa d sa probinsiya.
“Ako naman ang magtatanong” ani Jake. Yes, I do, I will marry you.
“Bakit sa San Diego Group mo napiling magtrabaho?” tanong nito.
“Gusto ko kasi talaga sa isang property development and man‐ agement company magtrabaho. Frustrated interior designer and architect kasi ako. Gusto ko lagi akong pinapalibutan ng mga plano ng bahay, haha‐ ha” biro niya. Sa sobra niyang tawa ay natabig niya ang basong puno ng tubig. Natapon ito at nabasa ang dibdib ni Jake.
“Naku, sorry, sorry Jake…” pag‐aalalang sinabi ni Misty. Kumuha siya ng table napkin at pinahid niya iyon sa nabasang t‐shirt ng binata. Pa ang mga braso ni Jake ay pinunasan niya. Nagkalat na ang tubig sa sahig.
“Hindi puwede ang sorry mo..” nakangi ng sagot nito. Iyon lang at hinawi nito ang kanyang kamay sa natapong tubig sa lamesa at pinatal‐ sik iyon sa mukha ni Misty.
“Ayy, gumagan ka pa ha, umm” gan ni Misty, “ito pa ang sa iyo…”
“Hahaha, hindi ako namaan…hahahaa…”
Para silang mga batang nagtawanan at naglaro ng mga sandaling iyon. Basang‐basa na ang mukha ni Misty at gayon din si Jake. Na gilan lamang sila ng biglang may narinig silang kalabog sa kanilang tabi. Nakita nilang kumalat ang mga plato ng pasta at inumin sa sahig. Nadulas na pala ang waiter na may hinaha d na pagkain sa ibang table.
“Naku po. Pasensya ka na waiter, ha?” ani Jake. Tinulungan nito ang waiter sa pagtayo. Nakita niyang inabutan nito ng limang daan ang waiter.
“Ok lang po boss, salamat po,” sagot naman ng waiter. Tahimik lamang si Misty habang nililinis ng staff ang table nila at ang sahig sa tabi. Nang matapos ang mga ito ay binalikan nila ang kanilang pagkain. Hindi naka is si Misty na biglang bumungisngis ng tawa ng dahil sa buong pangyayari. Nakita niyang nakakangi ng naka ngin lang si Jake sa kanya.
Na gilan si Misty, nakangi ding tumingin muli kay Jake. “And why is that, Jake San Diego?” sagot niya.
“Because you are the most beau ful, real person I have met so far since I came back, wala kang kaplas kan sa katawan, and I like that” buong katapatang sagot nito.
“Thank you…” wala nang ibang maisip pang isagot si Misty. Para siyang nakalutang sa alapaap ng mga sandaling iyon.
“And that, by the way, is considered your second ques on” dug‐ tong nito.
“Ang daya mo…” nakangi ng sagot ni Misty “Anong sabi mo? Guwapo ako?” panunukso nito.
“Sige na nga. Guwapo ka na.” Hindi inasahan ni Misty na hindi na ito sasagot. Naka g lamang ito sa kanya. Oh My God, he’s going to kiss me.
Parang matagal silang hindi umimik. They just stared in each other’s eyes. Maya‐maya pa’y ini‐angat ni Jake ang kanyang kanang kamay at hinaplos ang kaliwang pisngi ni Misty. “May basa pa dito…” bulong nito.
Pagkatapos niyon ay hinaplos ng kanyang mga daliri ang labi ni Misty. Napa‐pikit si Misty. “Too beau ful…” narinig niyang bulong ni Jake. Parang isang pelikula ang eksenang iyon, at hindi mapigilan ni Misty ang panlambutan ng mga tuhod. Hahalikan ba siya ni Jake? Ngunit walang nangyari. Sa tagal ay dumilat siya. At nakita niyang naka nging muli si Jake sa labas ng glass window ng café, waring may malalim na iniisip at na‐ ka ngin sa malayo. There goes the roman c moment.
Napa‐buntung‐hininga siya. “Jake..” umpisa nito.
Natahimik na lamang si Misty. Ramdam niyang bumigat na na‐ man ang damdamin ng binata. Mas lalong naging malalim ang pagkagusto niyang ibsan ang lungkot nito, kung nalalaman lamang niya kung paano.
Binasag niya ang katahimikan. “Ques on number three: Ano ba talagang ginagawa mo dito sa Quiapo?”
“May hinahanap akong bulaklak. Dito lang yun mabibili. Hindi ko lang maalala kung saan.”
“Anong bulaklak?” “Blue roses.”
“Ohh.” Ohh. May ganon na palang scenario. Hindi na makayanan ni Misty na tanungin pa kung para kanino ang mga bulaklak. Naramdamn niyang parang may sumabog sa puso niya ng mga sandaling iyon, mga luhang gustong kumawala sa kanyang mga mata. Pinaglabanan niya ang kanyang damdamin. Wala siyang karapatan.
“Sasamahan kita, alam ko kung saan siya dito mabibili” mungkahi niya.
Tinahak nilang muli ang mga kalye ng Quiapo patungo sa mga ndahan ng bulaklak. Paglabas sa café at habang naglalakad ay nagtangka si Jake na hawakan ang kanyang mga kamay. Pumalag siya, iniiwas ang mga ito. Subalit pilit nitong hinagap ang kanyang mga palad.
“Baka mawala ako..” biro nito.
Napa ngin si Misty sa kanya. Nakangi si Jake. Parang asong nakikiusap.
“O sige na nga,” nakangi nitong sagot. Man lang kahit sandali maramdaman kong akin ka. Magkahawak‐kamay silang muling duma ng sa bulaklakan. Namili ng blue roses si Jake, mga dalawang dosena yata iyon. Pinalagay pa niya ito sa isang vase at pina‐arrange. Parang espesyal
talaga ang pagbibigyan nito. Sino kayang masuwerteng babae ang makaka‐ tanggap ng mga bulaklak na ito?
Nang matapos ang pamimili ay nagyaya na si Jake na ihaha d siya. Para itong nagmamadali na makara ng sa kung sinong pagbibigyan niya ng bulaklak. “Naka‐park ang saksayan ko doon sa may simbahan. Can I drop you off somewhere?” tanong nito.
“Huwag na. May bibilhin pa kasi ako dito. Salamat sa lunch ha..” nakangi niyang sagot.
“The pleasure was mine, thank you also for your company” wika nito. “By the way, you s ll owe me four ques ons na dapat mong sagu n.”
“Yes, boss…” sagot niya. “Ikaw talaga…”
Pagda ng sa parking ay nanong siyang muli ni Jake kung maari nito siyang iha d. Hindi naman nagpapilit si Misty. Gusto niyang mapag‐isa ng mga sandaling iyon.
“Ok then.” nakangi nitong paalam. Hawak pa rin ni Jake ang kanyang mga kamay, at bagkus na bi wan, ay inilapit nito ang mga kamay ni Misty sa kanyang mga labi, at pinisil ng halik. “See you at work, Ms. Mo‐ ran.”
Iyon lang at sumakay na ito sa magarang kotse. Kumaway pa siya dito hangang tuluyan itong maka‐alis. Nagbabadya ng luha ang mga mata ni Misty. Parang biglang nalungkot sa paghihiwalay nila ni Jake, nang may napansin siyang naka ngin sa kanya sa di kalayuan. Nakangi si Madam Lucresia at kumaway pa ng napagtantong napansin na siya ng dalaga. Na‐ papikit si Misty. Ano ba ang kaugnayan ni Jake sa hula ng matanda? Bakit ba niya iniisip iyon? Di ba’t hindi naman siya naniniwala sa hula? Ganoon nga ba, o sa di man aminin ay gusto niyang magkatotoo ito?
Chapter 3
BAGO umalis ng bahay ay pinagmasdang muli ni Misty ang kanyang hitsura sa salamin. Natuwa naman siya sa kanyang nakita. Suot niya ang bagong beige mini‐skirt at i m na blusang long‐sleeved at deep‐v ang neckline na binili niya kahapon sa tulong ni Robina. Bago rin pa ang high heels niya. Kapag suot ito ay parang lalong humaba ang kanyang ma‐ pupu ng bin . Minimal lang ang make‐up niya sa mukha. Face powder, eyeshadow at lip sheener lang ang kanyang inilagay. Nakalugay lang ang one‐length niyang mga buhok.
At ngayon nga, Lunes, pagda ng sa opisina ay nanibago ang lahat sa kanyang ayos. Maging si Mr. Samaniego ay nanibago.
“Sa nagal‐tagal ko rito, bakit naman ngayong last day ko pa at saka ka nag‐ayos ng ganyan?” biro nito sa kanya.
“Siyempre naman Sir, farewell party niinyo tonight di ba?” sagot ni Misty.
Maging ang kanyang mga kaopisina ay nagpamalas ng paghanga. Mag‐a‐alas diyes na ngunit hindi pa rin siya pinapatawag ni Jake. Tinapos na lamang niya ang kanyang mga trabahong nakabinbin pa, lalong lalo na ang mga dapat papirmahan kay Mr. Samaniego bago matapos ang araw na ito na siyang last day ng matanda sa opisina.
Pumunta siya sa human resources department upang iha d ang ilang dokumentong pinaha d ni Mr Samaniego sa kanya. Pagda ng doon ay narinig niyang nag chi‐chismisan ang mga empleyado tungkol kay Jake. Kahit nag bubulungan ay bahagya niyang narinig ang pinag‐uusapan ng mga ito.
“…si Jake, 3 years ago….” “Ka‐guwapong bata. Bagay sila…”
“Oo, namatay, aksidente din…” “Mahal na mahal niya…” “Si Karina, sa marke ng din…”
“Ehem….” bungad ni Misty. Saka pa lang siya napansin ng mga ito. “Ito na po yung pina‐papirmahan ninyo kay Mr. Samaniego.” Inilagay niya ang folder sa table ni Gen, ang HR benefits staff.
“Misty, ikaw pala ang bagong kanang kamay ni Mr. San Diego. Ang swerte mo, ang guwapo niya ano. Bu nalang bumalik na siya dito sa a n,” sabi nito.
“Bumalik?” tanong ni Misty.
“Oo, three years ago lang siyang umalis. Pero bago niyan, siya ang assistant CEO ng kanyang ama dito. Wala ka pa kasi noon kaya di mo siya inabutan dito” boluntaryong pahayag naman ni Van, ang isa sa mga staff doon.
“Umalis siya para mag‐aral di ba?” tanong ni Misty “Naku, chika lang iyon. Kasi si Karina, yung…”
“Aba, aba, chismisan ang ginagawa ninyo. Magsi‐trabaho nga kayo…” nabigla sila nang lumabas si Archie, ang head ng HR. Naputol tuloy ang kanilang kuwentuhan at nagsibalik naman sa kani‐kanilang mga table ang mga empleyado. “Pasensiya ka na Misty makukulit talaga itong mga ito. Inasikaso ka na ba nila?”
“Ah, oo, Archie, salamat” sabi niya. “Ahh, Archie, di ba… di ba… Karina ang pangalan ng baabeng pinalitan ko, yung da ng humahawak sa posisyon ko?” tanong niya.
“W‐wala. Salamat nalang.” Hindi rin malaman ni Misty kung bakit niya naitanong iyon.
IT WAS exactly two o’clock in the a ernoon nang ipinatawag siya sa opisina ni Jake San Diego, ang bagong CEO ng San Diego Group. Kinaka‐ bahan man ay may halong kasiyahan sa kanyang puso na muli niyang makakasama si Jake. Dala ang kanyang notepad, mabilis niyang inayos ang kanyang sarili at tumungo na sa execu ve offices wing sa ikalimang pala‐ pag.
Marahan siyang kumatok sa pinto ng nara ng ang office ni Jake. “Yes, come in” rinig niya ang nig nito. Kumakabog ang kanyang dibdib sa kaba at tuwa na muli niyang makikita ang binata. With a wide smile on her lips, pinihit ni Misty ang pinto at pumasok siya.
“Hi, Jake!” ba niya. Hinanap niya ang ngi at tuwa sa mga mukha nito, ngunit wala siyang nakita. Seryoso at pormal itong humarap sa kanya. Saka pa lamang niya napansin na may ibang tao pala sa silid.
“Misty” wika ni Jake. “Maupo ka muna” i nuro siya nito sa mamahaling leather sofa sa gilid ng silid.
“You know Ms. Angelina Jose, daughter of one of our biggest stakeholders in the company. Angelina, this is Misty, siya ang isa sa mga execu ve assistant ko habang inaayos pa ang lahat” pakilala ni Jake. Sa kanyang tabi ay nakatayo ang isang napaka‐gandang babae, in her red figure‐hugging dress na halatang designer made. Mamahalin ang suot ni‐ tong mga alahas at parang galing pa sa salon ang ayos ng buhok nito at mukha. Tunay nga palang napaka‐ganda at napakasosyal ni Angelina Jose.
“How do you do, Ms. Jose, condolence po.”
“Thank you.” Malamig ang sagot ni Angelina sa kanya. Parang inis na inis sa kanyang pagda ng.
“Ok, I’ll leave you darling. Magtatrabaho ka pa. Kailan na n pag‐ uusapan uli ang a ng kasal?” matamis na sinabi ni Angelina kay Jake.
Nahulog ang dalang notebook ni Misty. Napa ngin si Jake sa kanya. Waring nangungusap ang mga mata nito. Hindi niya inaasahan ang eksenang iyon. Ginusto niyang maglahong parang isang bula ng mga san‐ daling iyon, ngunit yumuko na lamang siya upang pulu n ang kanyang notebook. Naunahan siya ni Jake. Iniabot nito ang notebook sa kanya. Tingangap niya naman ngunit umiwas niya ito ng ngin.
“Salamat” aniya. Tumalikod at tumungo sa sopa. Nagkunwari siyang nagbabasa ng magasin.
Binalikan ni Jake si Angelina. “I’m really busy Angelina. Saka na tayo mag‐usap” sabi nito.
Hindi na niya narinig kung ano pa ang pinag‐usapan nila. Narinig na lamang niyang sumara ang pinto at naglakad nang papalabas si Ange‐ lina. Naramdaman niyang tumabi si Jake sa kanya sa sopa.
“Are you ok?” tanong nito.
She faced him with head held high. “Why shouldn’t I be? Mr. San Diego?” sagot niya.
“Huwag ka ngang ganyan. Hindi ako sanay, “ tugon naman nito. Napa‐buntong‐hininga si Misty. Lumipat si Jake ng puwesto, umupo ito sa harapan niya. “Misty…” umpisa nito.
“Ques on number four: Kailan ang kasal mo kay Angelina Jose?” Sabihin mong hindi totoo. Sabihin mong hindi ka kailan man pakakasal sa ibang babae. Sabihin mong hindi…
“Hindi ko alam” tahimik nitong sagot. “I will admit, I considered it, pero…” na gilan ito sa pagsasalita at muling tumingin sa kanya. “Its just that three years ago, I promised my father…”
This me, she saw nothing but pain in his eyes. Hindi handa si Misty sa naramdamang awa dito.
“Nangako ka sa iyong ama na pakakasal ka kay Angelina?” “Nangako ako kay papa na pipili n kong umibig kay Angelina, at umasa naman siyang balang araw ay kami ang magpapakasal. At that
me… dahil sa mga nangyari, I made my promise. I simply didn’t care.” Hindi tuluyang main ndihan ni Misty ang ibig sabihin ni Jake. Ano ang nangyari? Why didn’t he care? Nilapitan niya si Jake. Gustong‐ gusto niyang yakapin ang binata. Gusto niyang aluin ang mga kirot at hapdi sa puso nito.
“Misty… I would appreciate it if we kept our rela onship strictly professional, lalo na dito sa opisina.” Nanlambot siya sa narinig. Ganoon ba siya ka‐obvious? Nahahalata na ba ni Jake ang kanyang pag ngin?
“About last Saturday…”
“What about last Saturday? There was nothing last Saturday,” diretsong pahayag ni Misty. Hindi biro ang lakas ng loob na nilipon niya ng mga sandaling iyon upang ipakitang hindi siya naaapektuhan sa nuran ni Jake. It’s my fault. Gaga akong umasa.
“Misty…”
“Jake, nandito ako para magtrabaho, hindi para sa ano pa man. Kaya kung may ipag‐uutos ka, sabihin mo na.” Umupo si Misty sa upuan sa harap ng table ni Jake. She sat there, dignified, and opened her notebook, handang ilista kung ano mang ipag‐uutos nito. Sumunod si Jake at umupo na rin sa kanyang desk.
“Allright, kailangan ko ang report ng lahat ng marke ng cam‐ paigns na ginawa during the last six months para sa tatlong bagong binuk‐ sang hotels sa Cebu at Bohol. I want it on my desk in an hour.”
“I’m on it” wika niya. Tumayo na siya at lumabas ng silid. Hindi na siya nagpaalam pa kay Jake. So ganito nalang tayo mula ngayon. Nang maisara ang pintuan ay nagmadali siyang sumakay ng elevator. Dahil napag ‐isa, hindi na napigilan ni Misty ang lumuha at doon din niya napagtanto: iniibig niya si Jake San Diego.
“UMINOM ka pa ng sopas, habang mainit pa.” Umuwi ng maaga si Misty. Pagkatapos niyang ipaha d ang mga report na kailangan ni Jake sa opisina nito, ay nagpaalam siya sa mga kasamahan na masakit ang kanyang ulo at umuwi na. Humingi rin siya ng paumanhin kay Mr. Sama‐ niego na hindi na siya makakadalo sa farewell party nito. Mabu na lamang at duma ng si Robina at may dala itong mainit na macaroni soup. Kung hindi ay wala na talaga siyang balak na mag‐hapunan pa.
“Ano ba kasi ang nangyari sa inyo nung Sabado? Sa ngin ko girl, na‐love struck ka talaga eh” biro ng kaibigan.
“Wala namang nangyari. Kumain lang kami. At saka wala ito, m‐ migraine lang.”
“Migraine ka jan. Kilala kita, Misty, matagal na tayong magkaibig‐ an” wika nito. “Pero alam mo friend, may balita akong narinig kanina sa opisina. Talaga raw magpapakasal na itong si Jake at Angelina. Andun yung hitad kanina ah, nakita mo ba?”
Sasagot sana si Misty nang biglang tumunog ang kanyang cell‐ phone. It was another text message from Jake. Binasa niya ito.
MISTY WHY AREN’T YOU RESPONDING TO MY MESSAGE. ARE YOU OK? MAY KAILANGAN KA BA? MAYSAKIT KA BA?
Hindi pa niya naibababa sa lamesa ang kanyang cellphone ng tumunog itong muli.
MISTY, MAKAKAPASOK KA BA BUKAS? I NEED YOU EARLY FOR A PRESENTATION FOR THAT NEW HOTEL.
Yun lang pala ang kailangan nito. Para sa trabaho. Tumunog ulit ang cellphone.
TAKE CARE OF YOURSELF, OK? Pinatay niya ang cellphone.
“Siya ba ulit iyon?” tanong ni Robina. Tumango lamang si Misty. “Alam mo girl, feeling ko, may gusto rin sa iyo si Jake San Diego. Kasi yung ngin niya sa iyo nung Saturday, kakaiba. Parang napakalagkit, parang nang‐aangkin” tukso nito. “Kaso nga lang, there is this Angelina girl na he’s supposed to wed.”
“Hindi siya siguradong magpapakasal siya kay Angelina Jose,” di mapigilang bulalas ni Misty.
Tumaas ang kilay ng kaibigan. “Aba’t alam niya. Close pala kayo ha? Kayo na ba?” hirirt nito.
“Imagina on mo lang yun Robina. Gabi na umuwi ka na nga.” “Sige para makapag pahinga ka na. O, matulog ka nang maaga. See you tomorrow!” paalam nito.
“Ah, Robina… p‐puwede bang humingi ng pabor. Curious kasi ako, ngnan mo naman kung may masasagap kang chismis tungkol… tungkol kay Karina, yung da ng execu ve assistant na pinalitan ko, three years ago,” pakiusap niya.
“Karina?” pagtataka nito. “Siya, sige, I will use my powers to see what I can find out.” Nagtawanan pa sila ng kaibigan bago ito tuluyang umalis.
May sampung minuto na ng napansin niya na naiwanan ni Robi‐ na ang lalagayan nito ng sopas, pero naisip niyang isasauli na lamang niya ito bukas. Sa kanyang paghiga, naisip niya si Jake. Agad nanumbalik ang mga eksena ng hapong iyon at ang malamig na pakikitungo nito sa kanya. Paano ko ba maibabalik ang kahapon? Ang kahapong wala ka pa sa buhay ko? Ang kahapong walang saysay ang buhay ko ngunit hindi naman ako nasasaktan ng ganito?
Lubos ang kaligayahang nadarama niya tuwing naiisip niya o nakikita si Jake San Diego… at lubos din ang pagdurusa niya sa tuwing maii‐ sip niyang malayong ibigin siya nito, lalo na’t nariyan si Angelina, ang ba‐ baeng pinangako nito sa amang mamahalin at pakakasalan.
And what about me? We only had one day, Jake. Maybe you just needed a friend, someone out of your social circle that you can be yourself with. But friend, you just don’t know how in love with you I am.
Niyakap ni Misty ang kanyang unan at hindi na niya napigilan pa ang lumuhang muli. Ngunit nagulat siya nang may marining na katok sa pinto. Si Robina kaya ito at nagbalik?
Muli niyang narinig ang katok. Bumangon siya sa pagkakahiga upang pagbuksan ito. Hindi na niya nagawang ayusin pa ang sarili.
Pagkabukas ng pinto ay nagulat siya, there standing in all his handsome glory, was Jake. “Anong ginagawa mo rito?” tanong ni Misty.
“Good evening, Misty, may dala akong cake, maari bang pu‐ masok?” malugod nitong ba .
Pinapasok ni Misty ang binata.
“I’m glad to see that you’re ok” wika nito.
Nakatayo pa rin silang dalawa sa gitna ng kwarto. Nagka nginan sila. Unang ngumi si Jake. Umiwas ng ngin si Misty.
“You look awesome,” sabi nito, matapos mapansin na nigh e lang ang suot ni Misty. Pumunta si Misty sa tukador at nagsuot ng robe bago muling humarap kay Jake.
“Bakit ka naparito, Jake?” tanong niya. “Di mo sinagot ang mga message ko.” “Masakit ang ulo ko.”
“Umuwi ka ng maaga kanina.” “I was not feeling well..” “Umiiwas ka…”
Wala nang maisagot si Misty. Tumalikod siya. Hindi maaring mal‐ aman ni Jake na nagdadalamha niya dahil dito. Pagharap niyang muli ay pinilit niyang ngumi .
“Kahit gusto kitang iwasan, hindi ko siguro magagawa, dahil boss kita, hindi ba?” wika niya.
“You’re more than just that, Misty,” sagot nito. Ano? Shock absorber mo? Parausan?
“You’re my friend” dugtong ni Jake. Yun. Friend.
Pinagmasdan ni Misty ang mukha ni Jake. Hindi niya magawang ituon ang kanyang mga mata sa ibang bagay. Nakita niyang tapat ito at ang mga mapungay nitong mga mata ay parang nagsusumamo. Nang ngumi ito ay napansin ni Misty ang mga labi nito. Napalunok siya. Oh Jake. Lumambot ang puso ni Misty.
“Nag‐alala ako sa iyo kaya ako nagpunta dito” wika ni Jake, “may cake akong dala.” Habang nagsasalita ay ito na mismo ang kumuha ng pla to at nidor. Ipinaghiwa nito ng cake si Misty.
“Masarap iyan, tripple chocolate surpise.” Isinubo niya ang isang slice kay Misty. Guman naman ang dalaga. Naghiwa din siya ng isang putol at isinubo niya iyon kay Jake. “Ummm,” sabi nito.
“May presenta on tayo bukas sa isang hotel owner. Gusto kong bilhin ang hotel niya. May plano akong maganda para doon.” umpisa ni Jake.
“Anong hotel ito?” tanong ni Misty.
“Isang small family owned hotel, sa Pangasinan. Balak kong gaw‐ ing resort, pero gusto ko themed hotel siya. Yung unique at kakaiba ang konsepto. Unang project ko ito as CEO ng San Diego Group” wika nito.
“Magandang ideya iyan. Kinakabahan ka ba?”
“Oo at hindi. I just don’t want any more financial losses for the company,” amin nito.
Tiningnan ni Misty si Jake, naka g din ito sa kanya. “Kaya mo iyan, I believe in you, magiging matagumpay ang plano mo…” pag yak ni Misty.
Matagal silang nagka nginan, la nangungusap ang kanilang mga mata. Hinagap ni Jake ang mga palad ni Misty. “Salamat…” bulong nito. Sa dampi ng palad nito sa kanya, may umusbong na init, mala‐apoy na init na bumalangkas mula sa kanyang palad patungo sa kanyang puso. Gustong‐ gusto niyang yakapin si Jake, ngunit nagpigil siya. Hindi niya ma‐itatangging nakita din niya sa mga mata nito ang pagnanasang magkalapit pa sila.
Binasag niya ang katahimikan. ““Gusto mo pa ng cake?” tanong niya.
“Umm, sige.”
Imbis na ipagha niya ito ng isang slice ay kinamay niya ang icing at ipinahid iyon sa ilong ng binata. Bumulalas ng tawa si Misty. Hindi niya napansing guman rin si Jake at nagkaroon na din siya ng icing sa ilong. Para silang batang namahid ng icing sa mukha at braso ng bawat isa. Pa‐ rang mga paslit na naghabulan sa maliit na espasyo ng kwartong iyon.
Na gil lamang ang kanilang mun ng laro ng tumunog ang cell‐ phone ni Jake. Pinatay nito ang cellphone at hindi sinagot. Nakangi at hingal na hingal na inabutan ni Misty ng bimpong basa si Jake. Nilinis niya ang mukha at braso nito, nangal ang icing at lagkit. Ni hindi niya man lang nalinisan muna ang kanyang sarili.
“Misty….”
Hinagkan ni Jake ang pisngi ni Misty, parang ku ng na nilasap ang kanyang mukha, hinalikan bawat bahagi ng pisngi niya na may icing. Pagkatapos niyon ay niyakap siya ni Jake ng mahigpit. Guman ng yakap si Misty. Hindi na niya namalayan kung gaano sila katagal na nasa magkayakap. Tila nalasing si Misty sa bango ni Jake, at parang abot kamay na niya ang langit ng mga sandaling iyon. Humigpit ang mga yakap ni Jake sa kanya.
Hagkan mo ako, Jake…
Hinagkan ni Jake ang kanyang leeg, ang baba…. "Jake…”
“I’ll see you tomorrow,” marahang bulong ni Jake sa kanyang tainga.
Bago pa naimulat ni Misty ang kanyang mga mata, wala na si Jake sa kanyang harapan, wala na sa kanyang silid. Napaluhod si Misty at nag‐unahan ang kanyang mga luha sa pagpatak.
Matapos niyon ay hindi na namalayaan ni Misty na nakatulog siyang luhaan. Sa kanyang panaginip, nakita niyang naglalakad siya sa gitna ng ulan, sa isang bulubunduking mayabong sa berdeng damo at pu‐ no. Nakayapak siya, la may hinahanap. Namataan niya si Jake, papalapit ito sa kanya, at inabot nito ang isang rosas na kulay asul. Tinangap niya ang bulaklak, ngunit nasugat ang kanyang kamay sa mga nik nito, at dumugo. Humingi siya ng tulong ngunit sa paglingon ay nag‐iisa na lamang siya, wala na si Jake.
Chapter 4
SINADYA ni Misty na ma‐late ng pagda ng sa opisina kahit alam niyang kailangan siya sa mee ng nang umagang iyon. Alam niyang eight thirty a.m. ang start ng mee ng ngunit nine‐forty na ay papasok pa lang ng building si Misty. Pagda ng niya sa kanyang desk ay nagpatong‐patong ang messages na pina‐aakyat siya sa execu ve mee ng room pagda ng na pagda ng niya. Bitbit ang notebook ay lumabas na siya at tumungo roon. She took her me going there. Hindi lang dahil napakataas ng takong ng bago niyang sapatos na suot, kundi gusto niyang inisin si Jake San Diego. Napansin niyang napalingon ang mga officemates niya habang naglalakad siya. Sa alin kayang parte sila humanga? Sa kanyang fully made‐up face, blow‐dried hair, o sa kanyang skimpy black dress? Sleeveless, v‐necked, at maikli ang damit na iyon, hapit sa kanyang katawan, at may sinturong lalong nagbibigay hugis sa kanyang baywang.
Pagpasok niya sa mee ng room ay napalingon ang lahat sa kanya. Napansin niyang hindi aabot ng sampu ang mga tao roon. Nakita din niyang naroon si Angelina, at hindi maganda ang hiwa g ng ngin nito sa kanya.
“I’m sorry I’m late, Mr. San Diego. Nagkaroon kasi ako ng emer‐ gency sa bahay kagabi.” Umupo si Misty sa tabi ni Jake. Ngini an niya ito ng pagka‐tamis tamis.
“Ah, this is Misty Moran, my execu ve assistant for Marke ng,” pakilala niya. “Misty, this is Mr. Claude Amurao and his staff. Tayo ang bibili ng hotel nila sa Pangasinan.”
“It’s good to meet you, Misty” magalang na sagot ni Mr. Amurao, bago ito bumaling kay Jake. “So we have a deal then? Twenty‐eight million pesos for the hotel property, and 2 hectares of land around it para sa iyong resort.”
Nag‐panic si Misty. Alam niyang hindi ganoon kalaki ang assets ng San Diego Group para tustusan ang ganito kalaking project. Sumulyap siya kay Jake, nagtatanong ang kanyang mga mata. Tumi g si Jake sa kanya sumandali at pagkatapos ay inilihis na nito agad ang kanyang paningin.
“You are sure you can finance this?” tanong ni Mr. Amurao. “Of course he can. We can.” Si Angelina ang sumagot. “This is a joint venture, yet again, between San Diego Group, and myself. Hindi mo naitatanong, our fathers are best friends and business partners. At kahit wala na sila, ipagpapatuloy namin ni Jake ang naumpisahan ng aming mga ama.”
“Yes, magaling. I’ll say, Angelina, kung hindi rin lang sa magan‐ dang presenta on ni Jake, tungkol sa plano niyang pagandahin ang proper‐ ty, hindi siguro ako papayag na sa inyo ipagbili ang minana ko sa aking mga ninuno. Secondary nalang ang financial aspect,” pagtatapat nito.
Mariin pa ring naka g si Misty kay Jake. Ito pala ang plano mo. Kaya pala hindi mo matanggihan si Angelina. Kailangan mo ang pera niya.
“At huwag kayong mag‐alala, magkakaroon ng magandang expo‐ sure ang project. Dahil pag naisa‐ayos na ang resort, ay doon magaganap ang wedding of the year, right Jake?” nakangi ng dugtong ni Angelina.
Natabig ni Misty ang tasa ng kape sa kanyang tabi ng hindi si‐ nasadya. Nagkagulo ang mga tao at hindi na nagawa ni Jake na sagu n pa si Angelina.
“Oh, I’m sorry…” paumanhin ni Misty. “Para kasi akong biglang kinilabutan eh, masyado yatang malakas ang aircon,” wika niya. Nag‐ tawanan ang mga naroon at nulungan pa siyang linisin ang kalat. Na‐ pansin niyang naka g si Angelina sa kanya. Parang papatay ang mga mata nito at halatang inis na inis sa kanya.
Natapos ang mee ng at napagkasunduang bibilhin ng San Diego Group ang hotel at lupaing pag‐aari ng pamilya Amurao sa Pangasinan. Matagal nang sarado ang hotel ngunit maganda ang kinalalagyan nito at malapit din sa magagandang beach doon. Kasama sa ipagbibili ay ang da‐ lawang ektaryang rolling hills at kapatagan na pumapalibot sa hotel.
Nang makaalis ang lahat ay naiwan sa mee ng room si Jake, Misty at Angelina. Unang nagsalita ang sosyal na babae.
“Darling, your execu ve assistant here, she is so stupid. Tinabig ba naman ang kape? Kulang sa pansin!” sigaw nito.
Nagpan ng ang mga tainga ni Misty. “I beg your pardon?” sagot ni Misty. Tumayo siya at namewang pa.
“Misty, no. Angelina, it wasn’t her fault. Hindi niya sinasadya, at ano pa ba naman ang problema? Nakuha na n ang property. That is enough!” saway ni Jake.
“I want you to fire her!” utos ni Angelina. “What? You don’t have that decision Ange.” “But you do, so fire her.”
Sumulyap si Misty kay Jake. Naghihintay ng kasagutan nito. “Misty, bumaba ka na. Come back here a er lunch, marami tayong trabaho” mahinahon at magiliw na utos ni Jake sa kanya.
“I’m sorry, Jake” sambit niya bago tuluyang lisanin ang execu ve conference room. Kitang‐kita niya ang galit sa mukha ni Angelina ng mga sandaling iyon.
Sa labas ng conference room, ay hindi agad umalis si Misty. Narinig niya ang pag‐uusap ni Jake at Angelina sa loob.
“Angelina, you are my business partner, you are not my boss. I am the CEO here. Misty will stay on as my Execu ve Assistant and that is final.” Ngayon lamang niya narinig ang makapangyarihang nig ni Jake. Lalo siyang humanga dito. Hiyang‐hiya tuloy siya sa kanyang ginawa. Tala‐ ga namang sinadya niyang tabigin ang kape. Alam naman niyang walang gusto si Jake kay Angelina, at ang huli lamang ang naghahabol dito. Kahit nangako si Jake sa kanyang ama na pipili n niyang mahalin si Angelina at pakakasalan ito, naniniwala si Misty na hindi ito madaling mangyari . Yun nga lang, nasabi na ni Jake minsan na gusto niyang isalba ang San Diego Group, at kung kasama sa pagsalbang iyon ang pakasalan si Angelina at ang pera nito, wala na siyang magagawa.
WALANG ganang kumain ng tanghalian si Misty nang sumunod na araw. Kasama niya si Robina sa isang Japanese fas ood sa tapat ng opisina. Ikinuwento niya dito ang mga naganap sa mee ng ng umagang nakaraang araw.
“Pilya ka, I never knew you had it in you. Umamin ka na nga!” pilit nito.
“Umaming ano?” sagot niya.
“Na, in‐love ka kay Jake San Diego!” bulalas nito. “Ssshhh huwag ka namang maingay…”
“Girl, wow. Pulang‐pula ka,” tukso nito. “May kinalaman ba siya sa echeng mong ‘emergency’ kagabi?”
“Well… yeah, pero hindi naman talaga emergency iyon” amin niya.
Sa humigit kumulang na sampung minuto, ay pinilit ni Misty na ikuwento kay Robina ang lahat. Kung paano niya natutunang ibigin si Jake, kung paano humaplos sa kanyang mga pisngi ang mga labi nito. Kung
gaano kasakit ang katotohanang kaibigan lang ang ngin ng binata sa kanya. Manghang‐mangha ang kaibigan sa mga ipinagtapat niya.
“Oh my God, Misty. Hindi si Angelina ang kalaban mo kay Jake. It’s the Karina factor, dearie. Di ba, pina ‘research’ mo ako?”
Si Karina. Nagkaroon siya ng palagay na may kinalaman ito kay Jake nang narinig niya ang pangalan nito sa mga usap‐usapan sa HR noong isang araw. “Anong nalaman mo?” tanong niya.
“Girl, mamaya ko na iku‐kuwento. Ayan na kasi ang boss ko, baka maunahan akong makara ng sa opisina. Tawagan kita mamayang gabi, ha.”
Hindi na niya napilit pa ang kaibigan na magsalita. Nagmadali itong tumayo at lumabas ng restawran para habulin ang boss nito.
“ITO na ang mga reports na hinihingi mo, at ito naman ang pre‐ liminary budget schedule for the next quarter.” Inabot ni Misty ang mga folder kay Jake, ngunit hindi ito tuminag. Naka ngin lamang ito sa malayo, nakatanaw sa labas ng malaking bintana sa opisina nito. Kitang‐kita ni Misty ang mga rumaragasang sasakyan sa malaking highway na abot‐ tanaw mula sa mataas nilang kinalalagyan.
“J‐Jake? Ito na ang mga papeles…” “Iwanan mo na lang diyan sa mesa.”
Inilatag ni Misty ang mga folder sa ibabaw ng mamahaling desk nito, ngunit hindi niya magawang umalis.
“Sorry tungkol sa kahapon,” umpisa niya. “Sana ay hindi kayo nagkaroon ng problema ni Ms. Jose…”
mga sandaling iyon, ay naramdaman niyang parang nanlalambot ang kanyang mga tuhod. Parang sikat ng araw sa kanyang paningin ang kagu‐ wapuhan ng binata. Lumapit ito sa kanya.
“Thanks for being there, Misty.” “So you’re not going to fire me?”
Nawala ang ngi sa mga labi ni Jake. Yumuko ito at tumalikod muli. Parang may mabigat at malalim na suliranin itong naala‐ala. Ano ba ang problema mo, Jake San Diego?
Humakbang si Misty papalapit kay Jake. Gustong‐gusto niyang ibsan ang lungkot ng binata, gustong‐gusto niyang yakapin ito. Sino si Kari‐ na sa buhay mo? Ano na ako sa puso mo?
Humarap itong muli sa kanya, at sa pagkakataong iyon, ay halos magkalapat na ang kanilang mga katawan. I naas ni Jake ang kanyang baba at ningnan siya nito sa mata.
“No, you are not fired, Misty…” marahan nitong sinabi. “Ayokong mawala ka.”
Hindi nakasagot si Misty, bagkus ay ipinikit niya ang kanyang mga mata. Pero ano ako sa buhay mo, Jake? Dapat ba kitang ipaglaban ?
Hindi niya agad namalayan na wala na si Jake sa kanyang hara‐ pan at naupo na ito sa kanyang desk. Binuklat nito ang mga folder na in‐ iha d niya. Patuloy lamang itong nagsalita while Misty tried to catch her balance.
“In fact, maghanda ka. One of these days ay pupunta tayo sa Pangasinan. Gusto kong makita mo ang hotel, and tell me if you have any ideas kung paano na n gagawing isang maganda at kakaibang resort ang property na iyon.”
Naghintay si Jake sa kanyang sagot ngunit nana ling naka ngin lamang siya dito.
“Jake.” “Yes?” “Ayoko.”
“Ayaw mo?” nagtatakang tanong ng binata. “A‐ayoko ding mawala ka!”
Huli na nang napagtanto niya ang kanyang mga sinabi. Huli na para bawiin pa ito. At hindi malaman ni Misty kung alin ang mas masakit, ang pagkapahiya o ang makita ang kawalan ng reaksiyon sa mukha ni Jake. Parang babagsak na ang kanyang mga luha nang tumalikod siya sa binata at tuluyang lumabas. Hindi siya dumiretso sa kanyang opisina, tumuloy siya sa ibaba ng gusali. Kailangan niyang lumabas, magpahangin. Na gilan si Misty pagda ng sa recep on area, sa harap ng isang magandang bouquet ng blue roses doon. Nilapitan niya ito.
“Misty?” ba ni Mariel, ang recep onist. “Pakisabi mo kay Sir Jake, nandito na yung pinabili niyang blue roses, ipapa‐akyat ko ba?”
“Itawag mo nalang, Mariel. Aalis kasi ako,” sagot niya. Hindi niya mailisan ang kanyang ngin sa mga asul na bulaklak na iyon.
Hindi pa siya nakakalayo nang tawagan ni Mariel si Jake. Pagkata‐ pos niyon ay narinig niyang ipinatawag nito ang driver ni Jake, ipinakuha ang mga bulaklak at pinahanda ang sasakyan.
Mabilis ang mga pangyayari. Lumabas kaagad si Misty sa gusali at pumara ng taxi sa labas ng gate. Hindi niya ito agad pinaalis. Inabangan niya ang pagbaba ni Jake mula sa ikalimang palapag at ang pagsakay nito sa Mercedes Benz na naghihintay dito sa harap ng gusali. Maya‐maya pa ay nakita niyang umusad na ang sasakyan lulan si Jake.
“Alis na tayo, pakisundan nga ang kotseng iyan. Wag kang pa‐ halata, ha!” utos niya sa driver.
Nang umandar na ang taxi ay inilabas ni Misty ang kanyang shades at sinuot ito. Kung nandito lamang si Robina, malamang sasabihin nitong bagay sa kanya ang maging isang stalker.
“MISS, saan ho ba tayo? Papuntang Marikina na ito ah?” irita‐ dong tanong ng driver ng taxi.
“Manong, basta ho sundan niyo lang yung chedeng na iyan, yung kulay i m” sagot ni Misty.
Napakamot nalang sa ulo ang driver at napa‐iling. Hindi rin alam ni Misty kung saan patungo si Jake. Ang alam niya lang, kailangan niyang malaman kung kanino nito ibinibigay ang mga blue roses na espesyal niya pang hinanap noon sa Quiapo. Kung sino man iyon, baka yun ang nag‐ mamay‐ari ng puso nito.
At ano ngayon kung malaman mo?
Napakagat si Misty sa kanyang labi. Iniibig niya si Jake, alam niya iyon. Hindi ba’t sasaktan lang niya ang kanyang sarili kung sakaling mala‐ man niyang may iba na pala itong iniibig? But what about her? Hindi ba’t mayroon ding espesyal na namamagitan sa kanilang dalawa? O baka imahi‐ nasyon niya lang ang lahat ng ito?
Gusto ko lang hawiin ang lungkot sa mga mata mo, Jake. Kung mayroong kang ibang minamahal… hindi ako hahadlang.
Kung mayroon mang nagmamay‐ari sa puso nito, magpapakasal pa rin ba kaya ito kay Angelina? Hindi niya ito masisisi kung sakali man. Dahil alam niyang may ipinangako ito sa ama at gusto nitong pangalagaan ang kapakanan ng kumpanyang iniwan nito. Oh, Jake.
“Miss, makikipaglibing ka ba?” naputol ang kanyang pagmumuni nang muling magsalita ang driver.
“Ho? Bakit ho?” tanong ni Misty. “Eh sa sementeryo tayo pumapasok eh.”
Napalinga si Misty sa labas ng bintana. Nakita niya ang pagpasok ng kotse ni Jake sa malaking gate ng memorial park. Kasabay noon ay na‐ pansin niyang dumidilim na ang langit kahit hindi pa oras ng dapit‐hapon. Un ‐un ng bumagsak ang mahinang ambon.
“Sundan niyo ho” utos ni Misty.
Pagpasok sa loob ay marahan lang ang takbo ng sasakyan nito. Mangilan‐ngilang tao lang ang naroroon. Habang sinusundan ng taxi ang kotse ay naalala niyang ito ang daan patungo sa mosoleo ng mga San Die‐ go, kung saan nakalibing si Don Manuel, ang ama ni Jake. Ang lahat ng empleyado ay nakipaglibing noon sa nasirang Don, tatlong buwan na ang nakararaan. Sa di kalayuan ay nakita nga niyang tumigil ang kotse ni Jake sa tapat ng mosoleyong iyon, tangan nito ang mga asul na rosas.
“D‐dito nalang ho ako. Ito po ang bayad. Puwede ho ba kayong maghintay?” Kinausap ni Misty ang taxi driver kahit na hindi nawawala kay Jake ang kanyang paningin.
“Naku, magpakuha nalang ho kayo ng taxi diyan sa mga bata riyan. Kasi ho gagarahe na ako.”
“Eh sige na ho manong…” pagkukumbinsi ni Misty. Ngunit hindi na nagpapigil pa ang driver. Inatras nito ang taxi, at lumikha ito ng ingay. Nakita niyang tumalikod si Jake at tumingin sa direksiyon nila. Mabilis na nakapagtago si Misty sa isang puno kaya’t hindi niya na napigilan pa ang taxi na tuluyan nang lumayo.
Misty ang gagawin. Lumalakas na ang hangin at halos wala na siyang taong makita doon. Naglaban ang kanyang isip kung ano ang gagawin. Akala niya ay muling sasakay si Jake sa sasakyan nito. Ngunit hawak pa rin nito ang mga asul na rosas at nagsimula itong lumakad papunta sa direksiyon ng iba pang mga puntod. Sinundan niya ito.
Halos limang minuto silang naglakad, at napansin niyang minsang lumingon si Jake ngunit mabilis naman siyang nakapagtago.
May kakatagpuin ka ba dito, Jake?
Lumakas ang ihip ng hangin. Nakita niyang huminto ng paglala‐ kad si Jake sa harap ng isang puntod. Malinis ito at halatang inalagaan. Nagsindi si Jake ng kandila sa tabi. Maya‐maya ay lumuhod ito sa damuhan at yumuko sa tapat ng lapidang marmol. Hindi makita ni Misty ang mukha ni Jake dahil nakatalikod ito, ngunit napansing niyang lugmok na lugmok at malungkot itong nakaluhod sa harap ng puntod na iyon. Sa mga sandaling iyon ay naupos ng sobrang pagmamahal ang puso ni Misty para kay Jake. Gusto niyang alisin lahat ng paghihirap ng loob nito, lahat ng pasakit na bumabagabag dito.
Nakita niya kung papaanong magiliw na inilatag nito ang mga asul na rosas sa puntod na iyon. Pagkatapos ay tumayo ito at marahang naglakad na papalayo.
Hindi muna sinundan ni Misty si Jake. Nang makalayo ito ay da‐ han‐dahan siyang lumapit sa puntod na iniwan nito. Gusto niyang mala‐ man kung sino ang nakalibing doon. Nagulat siya sa kanyang nakita, dahil ang pangalan doon ay isang Karina Cerino, at namatay ito tatlong taon na ang nakararaan.
Magulong magulo ang isip ni Misty nang mga sandaling iyon. Ang mga asul na rosas, ang pangalang Karina, si Jake…. umiibig ba si Jake sa isang babaeng patay na? Iyon ba ang dahilan ng labis na lungkot sa kanyang mga mata? Nagulat si Misty sa muling pagkislot ng kalangitan.
Humarurot ang malakas na kulog kasabay ng pagdaloy ng ambon at pag‐ bugso ng mas malakas na hangin.
Kailangan niyang lisanin ang lugar na iyon. Tumakbo siyang papa‐ layo, sa direksiyon na kanyang pinang‐galingan ngunit hindi na niya matunton kung saan ang tamang daan. Naalala niya ang kanyang panaginip noong isang gabi.
“Jake…” bulong niya. Kasabay niyon ay biglang nagpalit ng anyo ang ambon, at ito’y naging mahinang ulan.
Sa kalituhan ay na sod siya at napalugmok sa damuhan. Nagulat siya nang biglang maramdamang may dalawang kamay na sumalo sa kanyang balikat at i nayo siya nito. Magpupumiglas sana siya ngunit nakita niya, sa gitna ng dumidilim na langit, ang mukha ni Jake.
“Jake!” yumakap siya sa binata. Mahigpit at masuyong niyakap niya ito, hindi na niya alintana ang iisipin nito. Nasa kanyang mga bisig ang lalaking pinakamamahal niya, at hindi niya ito hahayaang mawala. Hinding hindi.
Guman ng yakap ang binata. Ramdam ni Misty ang init ng pag‐ tangap nito sa kanya. Hinagap nito ang kanyang mukha, at sa gitna ng ulan, sa kung saan walang ibang tao kundi sila lang, ay naglapat ang kanilang mga labi. Mainit, mapusok, nangingilala at nang‐aangkin ang halik na iyon. Kung may bukas pa, kung saan maaring magbago ang lahat, ayaw na itong mara ng pa ni Misty. Ngayon mismo, nandito na ang bukas niya. Hindi na niya kayang tangapin ang isang hinaharap na walang Jake.
Matagal nilang nilasap sa halik na iyon ang pagmamahal na hindi maipadama ng hayagan. Muli’t muli ay naglapat ang kanilang mga labi, nanghihingi. Naghahanap. Nagbibigay.
“H‐hindi..” sasabihin sana niyang hindi niya ito sinusundan, ngunit hindi niya gustong magsinungaling pa. “H‐hindi ko sinasadya.”
Muli siyang niyakap ng binata.Masuyong yakap.
“Oh Misty. You came and suddenly, everything changed. Now how can I ever go back to how my life was when you weren’t there? Binago mo ang buhay ko. At ayoko, ayoko ding mawala ka.”
“Mahal kita, Jake..”
Akala ni Misty ay muli siyang hahagkan ng binata. Akala niya ay sasabihin din nitong mahal din siya nito. Ngunit taliwas sa lahat ng inaasahan niya ang nangyari. Naramdaman ni Misty na nahulog ang mga bisig ni Jake at iniwan siyang nakatayong mag‐isa. Parang bigla siyang binu‐ husan ng yelo.
“Jake?” nagtatanong ang kanyang nig.
“Misty, naguguluhan ako… you’re a wonderful friend and..” “Friend?” umaapoy sa nagbabadyang luha ang kanyang mga mata.
“…and I don’t want to lose you… Misty…” “Friend!”
“Misty…”
“Magdesisyon ka, sa init ka ba o sa lamig? Sa pula o sa pu ? Hin‐ di halik ng isang kaibigan ang pinaramdam mo, Jake…” Nanginginig ang buo niyang katawan sa lamig at dalamha .
Lumapit si Jake kay Misty. Muli niyang naramdaman ang yakap nito.
“Dahil ba kay Karina? Kaya hindi mo kayang magmahal ng iba?” Inagaw ng isang nakasisilaw na kidlat at malakas na kulog ang pagkakataong iyon kay Jake para makasagot. At hindi na niya alam kung may sinabi pa ito, dahil sa mga sandaling iyon ay naramdaman niyang umikot ang mundo at naging i m ang lahat.
“Misty!... Misty!”
Narinig niyang nawag ang kanyang pangalan, ngunit malayong malayo ang pinang‐galingan ng nig na iyon.
PARANG isang libong bato ang bitbit ni Misty sa katawan. Mabigat iyon at parang hindi siya makatayo. Masarap ang amoy ng kapeng gumising sa kanya. Pinilit niyang tumayo.
“Aray ko” nahihilo niyang reklamo. Nana li na lamang siyang nakahiga ngunit gising at bukas na ang kanyang mga mata, kahit napakasa‐ kit ng kanyang ulo.
Nilibot niya ang kanyang paningin sa silid na iyon. Kulay berde ang mga dingding, malaki ang kama at malambot ang kutson. May mga nakasabit na mamahaling pain ng sa dingding at maganda ang mga kasangkapan sa loob ng silid. May sofang mamahalin sa gilid ng kama at may maliit na mesita kung saan nakalatag ang isang tray ng pagkain. Ma‐ ganda at mukhang pasadya ang matching green and yellow curtains sa silid. Hindi ito ang studio apartment niya.
Nasaan ako? Pinilit niyang bumangon nang biglang bumukas ang pintuan ng silid.
“Gising ka na pala, Inday. Gusto mo mag‐almusal?” Isang matandang babae ang pumasok sa silid.
“Ako pala si Luz. Akong yaya ni Sir Jake. Ay sus, este noon pala yun. Ako ang mayordoma na dito,” nakangi nitong sagot. Inabutan niya si Misty ng isang tasang kape mula sa dala nitong coffee set.
Jake? Nandito siya sa bahay ni Jake?
“Ay may sulat na iniwan sa iyo si Sir Jake” inabot ni Luz sa kanya ang isang sulat. “Eh, hindi ka yata kumain kahapon eh, kaya ka ayan, hin‐ imatay ka daw yata. Dinala ka naman dito ni Sir Jake. Kagabi ka pa tulog na tulog eh.”
“Ganon po ba? Nakakahiya naman po sa inyo. Alam niyo ba kung nasaan ang mga damit ko?” tanong ni Misty.
“Ay nako, andito sa tukador, malinis na iyan at naplantsa na. Pa ang bag mo nariyan. Eh kumain ka na muna. Mainit pa ang kape, bagong gawa iyan. Tapos, doon yung banyo” nuro nito ang isang pinto sa tabi ng sofa. “Puntahan mo nalang ako pagkatapos mo. Saka ang bilin ni Sir, antayin ka ng kotse, iha d ka daw.”
“Salamat po, Manang Luz.”
Matapos magpaalam ni Manang Luz ay lumabas na ito. Nang mapag‐isa, ay dumungaw si Misty sa bintana. Nakita niya ang napakalawak na landscaped garden na may malaki at kulay pu ng fountain na karani‐ wang sa mga magasin lang niya nakikita. Pinalibutan ito ng mga tanim na rosas at mga garden chair na gawa sa dinesenyong bakal. Sa kanang bahagi ay may swimming pool, basketball court, tennis court, at sa kaliwa naman ay may sari‐saring bonsai.
Humigop siya ng mainit na kape, at saka pinansin ang nakahan‐ dang almusal. Noon lamang niya naramdaman ang gutom. Hindi nga na‐ man siya kumain ng tanghalian kahapon, at lalong hindi siya nakapag‐ hapunan kagabi. Pagkatapos niyang pagsaluhan ang almusal ng bacon,
eggs at sinangag ay naligo siya at nagbihis. Saka pa lamang niya binasa ang sulat.
Misty,
I’m so worried about you. Hindi ko alam kung napano ka kagabi. I hope you’re ok. Take the day off. But I need you tonight. Party of one of our major suppliers. I need you there. Will you call me pag nabasa mo na ito? Take care.
JSD
Kinulumpos niya ang papel at binato ito sa kama. Take care take care ka pa diyan.
Lumabas na siya sa silid na iyon para hanapin si Manang Luz. Nagitla siya sa kalakihan ng bahay, isa itong mansiyon na maraming silid at may napakalawak na espasyong puno ng mamahaling decorasyon at gamit. Nasa hallway pa lamang siya ngunit tanaw niya ang malaking stairway na may disenyong ginto at ang grand piano sa tabi nito. Napansin niya ang mga larawan na nakasabit sa dingding. Isang larawan ang nakakuha ng kanyang pansin. Larawan ito ng isang masayang pamilya. Sa larawang ito, nakita niya ang isang batang‐batang Don Manuel. Katabi nito ang isang magandang babaeng nahahawig kay Jake. Ito marahil ang nasirang asawa ng Don at ina ni Jake. Hawak kamay nito ang isang batang lalaking puno ng ngi at tuwa habang nakasandal sa dibdib ng kanyang ama. Si Jake. Walang bahid ng lungkot sa mga mata nito.
Sa tabi ng larawang ito, napansin ni Misty na may isang silid, at nakaawang ang pintuan nitong gawa sa kahoy. Ito lamang sa lahat ng pin‐ tuan ang hindi nakapinid. Inabot ni Misty ang seradura upang isarado sana ang pinto, nang malanghap niya ang pabango ni Jake. Na gilan siya. Silid kaya ito ni Jake? Sumulyap si Misty kung may tao sa paligid. Nag‐iisa lamang siya doon. Sumilip si Misty sa loob ng silid. Alam niyang hindi dapat
ngunit hindi niya mapigilan ang kanyang sarili. Pumasok siya. Maayos na maayos ang silid. Halos kahoy din ang mga kagamitan dito at ang disenyo ay naaayon sa panlasa ng isang lalaki. Nakita niya sa isang round table sa dulo ng silid ang ilang mga folder at dokumentong galing sa San Diego Group. Walang dudang ito nga ang silid ng binata. Sa tabi ng round table ay mayroong isang an que dark wood kabinet. Sa ibabaw niyon ay may mga larawang naka‐kuwadro. Laman nito ang mukha ni Jake at ng isang ba‐ baeng napakaganda. Bakas na bakas sa kanilang mga mukha ang kaliga‐ yahan. Parang may kumurot sa puso ni Misty. Hindi dahil sa babaeng yakap ni Jake sa larawang iyon, kundi dahil sa ligayang nakita niya sa mga mata nito… ligayang hindi niya matagpuan sa mga mata ngayon ni Jake.
“Iyan si Karina, yan ang da ng nobya ni Sir Jake” wika ni Manang Luz, nakatayo ito sa kanyang likuran. Hindi niya napansin ang pagda ng nito.
“Naku, pasensiya na po, hindi ko po gustong mangi‐alam dito…g‐ gusto ko lang pong makita ang larawan” pag‐aalalang wika ni Misty.
“Ay Inday, ok lang iyon.” Napangi lamang si Manang Luz sa kanya bago i nuong muli ang pansin sa larawan sa kabinet. “Ang ganda niya, ano. Mahal na mahal ni Sir Jake iyang si Karina.”
“Paano po siya namatay?” tanong ni Misty.
“Naku. Tatlong taon na. Aksidente. Hindi mapatawad ni Sir Jake ang sarili niya.”
“A‐ano po ang kinalaman ni Jake sa pagkamatay ni Karina?” “Ha? Ah, eh, w‐wala, wala siyang kinalaman. Eh handa na kasi ang driver para iha d ka. Tayo na Inday.”
Walang magawa si Misty kung hindi ang sumama. “Ehh Ineng, di ba ikaw ang sekretarya ni Sir Jake?”
“Oho. Bakit ho?” “Para kasing…. wala.”
Binuksan ni Manang Luz ang front door kung saan naghihintay ang kotseng maghaha d kay Misty.
“Ano ho ba iyon?” ulit ni Misty. Hindi siya kaagad sumakay ng sasakyan.
“Ehh bakit parang alalang‐alala ka kay Sir Jake?” nakangi nitong tanong.
“Wala po, manang. Kasi po palagi ko siya nakikitang ma‐ lungkot…”
“Ah oo, oo. Mula nang mawala si Karina. Pero magbabago na‐ mang lahat iyon, pag nakasal na si Sir Jake at si Mam Angelina” pagtatapos nito.
Nagpaalam na si Misty sa matanda at sumakay ng kotse. Doon niya muling sinuot ang kanyang shades at nago ang sinisiil na luha. Hindi niya kailan man siguro maiin ndihan ang hiwaga sa buhay ni Jake San Die‐ go. Ngunit alam niyang iniibig niya ito. Isang imposibleng pag‐ibig.
Nang makara ng sa kanyang studio apartment at mapag‐isa ay nanumbalik sa kanyang ala‐ala ang lahat ng naganap ng nakalipas na gabi. Pinikit niya ang kanyang mga mata. Pilit na winaksi ang ala‐ala ng mga yakap at halik ni Jake. Bakit nga ba niya nagawang itapon ang sarili sa mga bisig nito?
Dahil ang akala mo ay mahal ka rin niya.
Napa‐upo siya sa kanyang kama. Dinama ang pait at sakit ng katotohanang hindi kailanman siya mamahalin ni Jake. Na kaibigan lang ang ngin nito sa kanya. Na hindi pa ito nakakabangon sa pag‐ibig nito sa
Karinang iyon. Na magpapakasal din ito kay Angelina Jose. At siya? Pa‐ paano na siya?
